تبریزی، راضی
| نام | تبریزی، راضی |
|---|---|
| نامهای دیگر | تبریزی، راضی بن محمد حسین
شیخ راضی تبریزی نجفی تبریزی، راضی |
| نام پدر | محمد حسین |
| متولد | 1285ش |
| محل تولد | نجف اشرف |
| رحلت | 1367 ش یا 1409ق |
| اساتید | ضياء عراقى؛ سيد ابوالحسن اصفهانى |
| برخی آثار | تحليل الکلام في فقه الإسلام: تعلیقات و مناظرات حول کلمات الشیخ الانصاری قدس‌سره |
| کد مؤلف | AUTHORCODE00325AUTHORCODE |
راضى بن محمدحسین نجفى (1285-1367ش)، مشهور به شيخ راضى نجفى تبريزى مکنی به ابومحمدون، و ملقب به رضی‌الدین، از علماى بزرگ معاصر بود.
ولادت
وى فرزند حاج شیخ محمد حسین تبریزی (1287-1367ق)، است. او در سال 1325ق در شهر مقدس نجف اشرف از مادری سیده و مؤمنه ديده به جهان گشود.
تحصیلات
در حالی که هنوز چند صباحی از عمرش سپری نشده بود، همراه پدر فرزانه‌اش راهی تبریز گردید و قسمتی از علوم مقدماتی را در مکتب میرزا عبدالوهّاب شعار تلمّذ نمود و آنگاه ادبیّات و علوم ادبی، فقه و اصول فقه را نزد شیخ حسن نحوی و شیخ حسین اهری و شیخ محمّد حسین راضی تبریزی (پدرش) به خوبی فرا گرفت.
در سال 1347ق در 22 سالگی برای ادامه تحصیلات عازم حوزه قم گردید و از محضر اساتیدی همچون آیت‌اللّه میرزا محمّد همدانی (مکاسب، کفایه الاصول و قسمتی از فرائد الاصول)، آیت‌الله حاج شیخ عبدالکریم حایری یزدی (خارج مباحث طهاره و صلاه و دُررالاصول)، آیت‌الله سیّد محمّد تقی خوانساری دروس (خارج اصول و فقه، شرح منظومه)، آیت‌الله شیخ ابوالقاسم کبیر قمی کبیر، ریاض المسائل حکیم الهی، آیت‌الله شیخ محمّد علی شاه آبادی؛ حاضر شد و از فضل و دانش آنها بهره‌ها برد. وی پس از حدود 8 سال اقامت در عُش آل محمّد به تبریز مراجعت کرد و به تدریس کتاب‌های مختلف حوزوی اشتغال ورزید.
اقامت وی در تبریز دیری نپایید، چون استادش، آیت‌الله سیّد محمّد تقی خوانساری با ارسال نامه ای خواستار برگشت وی به قم شده بود. او عزم سفر به شهر قم نمود و پس از اقامتی کوتاه در قم، در سال 1359 ق به عتبات عالیات مشرف گردید.
در نجف خوشه‌چين محضر بزرگان از جمله آقا ضياء عراقى و سيد ابوالحسن اصفهانى بود. آخوند ملا محمد كاظم خراسانى از جمله شاگردان او در نجف بودند.
مراجعت به ایران
آیت‌الله نجفی تبریزی، پس از حدود 5 سال اقامت در شهر مقدس علوی؛ در سال 1365 ق به عزم زیارت حضرت علی بن موسی الرضا علیه‌السلام به ایران آمد و بعد از زیارت آن حضرت به قم رفت. وی تا آخر عمر در این شهر اقامت گزید و در دروس خارج آیت‌الله حاج آقا حسین بروجردی شرکت نمود.
ازدواج
وی پس از مراجعت به قم با صبیه شادروان میرزا احمد حائری همدانی، و نوه آیت‌الله حاج شیخ عبدالکریم حائری یزدی ازدواج کرد و از وی دارای سه فرزند پسر به نام های:
1 _ آقا محمّد محمود، 2 _ آقا محمّد مسعود، وکیل دادگستری، 3 _ آقا محمّد رضا گردید.
تدریس
ایشان در سن 26 سالگی از آیت‌الله سیّد ابوالحسن اصفهانی و آیت‌الله آقا ضیاءالدین عراقی اجازه تدریس فقه و اصول را دریافت داشت.
بدین ترتیب ایشان در دوره اقامت خویش در نجف اشرف و پس از آن در شهر مقدس قم شروع به تدریس نمود و به ترویج علوم اسلامی پرداخت. جمع کثیری از طلاب علوم اسلامی در جلسات علمی او شرکت می کردند
سالهاى حضور آیت‌الله شيخ راضى نجفى تبريزى در قم ايام مغتنمى براى طالبان علم و معرفت بوده و خواص علما از جمله مرحوم آیت‌الله صالحى و شيخ جعفر شوشترى از محضر ايشان بهره‌ها بردند.
وفات
سرانجام این عالم وارسته و فاضل فرزانه، بعد از چند ماه تحمّل رنج بیماری، در ساعت هفت بعد از ظهر روز یکشنبه چهاردهم ذی قعده 1409 ق. مطابق با بیست و هشتم خرداد 1368 ش. در 84 سالگی، در یکی از بیمارستان‌های تهران، از جهان فانی به دیار باقی شتافت. پیکر ایشان به قم انتقال یافت و با حضور علما و فضلا و طلاب تشییع گردید و بعد از ادای نماز میّت به امامت آیت‌الله سیّد محمّد رضا گلپایگانی، در حجره شماره 36 صحن بزرگ حرم مطهر فاطمه معصومه علیهاالسلام به خاک سپرده شد
آثار
تألیفات آیت‌الله نجفی بیشتر در زمینه‌های فقه، اصول، تاریخ، کلام، منطق و شعر است.
- تحليل الكلام في فقه الاسلام
- الذکر الحکیم فی تفسیر القرآن الکریم
- الحکمه العملیّه الکمالیّه
- الفوائد المنتخبه
- المحاورات الاصولیّه الضروریّه... در 3 جلد
- المسائل التداخلیه
- الوجیزه فی الاجازه
- تحلیل العروه الوثقی و.....
منابع مقاله
ر.ک.الوانساز خویی، محمّد، ستارگان حرم: اختران حریم معصومه(س)، 25، ص 73