وصیت‌نامه حضرت امام خمینی (جاوید نامه)

وصيت‌نامه حضرت امام خمينى (جاويدنامه)، به انضمام مقدمه، فهرست‌بندى و شرح و تفسير، اثر قادر فاضلى، توسط انتشارات فضيلت علم منتشر شده است.

وصیت نامه حضرت امام خمینی (جاوید نامه)


نام کتاب	وصیت نامه حضرت امام خمینی (جاوید نامه)
نام های دیگر کتاب	وصیت نامه جاویدنامه به انضمام مقدمه، فهرست بندی و شرح و تفسیر مقدمه، فهرست بندی و شرح و تفسیر
پدیدآورندگان	فاضلی، قادر (نويسنده)
زبان	فارسی
کد کنگره	‏DSR‎‏ ‎‏1574‎‏ ‎‏/‎‏و‎‏602‎‏7‎‏ ‎‏1381
موضوع	خمینی، روح الله، رهبر انقلاب و بنیان گذار جمهوری اسلامی ایران، 1279 - 1368 - فهرست مطالب خمینی، روح الله، رهبر انقلاب و بنیان گذار جمهوری اسلامی ایران، 1279 - 1368 - وصیت نامه - نقد و تفسیر
ناشر	فضيلت علم
مکان نشر	تهران - ایران
سال نشر	1381 هـ.ش
کد اتوماسیون	AUTOMATIONCODE5727AUTOMATIONCODE

درباره محتوا و ويژگى‌هاى اين كتاب توجه به نكات زير مفيد است:

كتاب از دو بخش تشكيل شده است: بخش اول، جملاتى از شارح است و بخش دوم، شامل متن وصيت‌نامه به‌همراه شرح آن مى‌باشد.
شارح در ابتدا به تعريف وصيت و انواع و ضرورت آن اشاره دارد.
وى وصيت را به توصيه و سفارش كردن به انجام كار يا كارهايى كه مورد نظر وصيت‌كننده است، تعريف كرده است و آن را به دو قسمت شرعى و اخلاقى تقسيم نموده است^[۱]
شارح، وصيت امام را از نوع استحبابى معرفى مى‌كند و به بررسى اجمالى و نقش آن در جامعه مى‌پردازد^[۲]
شارح بر اين عقيده است كه وصيت‌نامه امام به‌تنهايى بر همه آثار وى در همه زمينه‌ها تفوق و برترى دارد؛ زيرا رسائل و كتب عرفانى امام فقط عرفان است. رسائل و كتب فقهى و اصولى و ادبى، فقط فقه و اصول و ادب است؛ ولى اين وصيت‌نامه به‌تنهايى همه است^[۳]
شرح و تفسير وصيت‌نامه در پاورقى آمده است. شارح در بالاى صفحه، متن وصيت‌نامه را آورده، سپس قسمت‌هايى را كه نياز به توضيح و تفسير دارد، شماره‌گذارى كرده و در پاورقى به شرح و تفسير آن‌ها پرداخته است. در مواردى كه نيازى به توضيح و تفسير نبوده، فقط متن وصيت‌نامه را آورده است. در صفحات پايانى وصيت‌نامه خبرى از شرح نيست يا اينكه به‌ندرت پيدا مى‌شود.
ايشان در توضيح فقه سنتى، به شيوه تحصيل در حوزه‌هاى علميه پرداخته، سپس گريزى به زندگى‌نامه صاحب جواهر و كتاب او زده است و بر اهميت اين كتاب تأكيد كرده است^[۴]
در جاى‌جاى شرح وصيت‌نامه، به اشعار مرتبط برمى‌خوريم كه شارح از شاعرانى، همچون شيخ محمود شبسترى^[۵]، جامى^[۶]، عطار^[۷]، اقبال لاهورى^[۸]، شيخ بهايى^[۹]، مولوى^[۱۰] و بسيارى ديگر بهره برده است.
شارح براى روشن شدن مطالب و جملات، از آيات و روايات زيادى بهره برده است. ايشان علاوه بر ذكر متن آيات و روايات، ترجمه آن‌ها را نيز ذكر كرده است.
وى منابع مطالب خود را در پرانتز، بعد از اتمام هر مطلب آورده است.
ايشان در تببين فرقه و آيين وهابيت به قضيه مستر همفر و محمد بن عبدالوهاب اشاره كرده و مطالبى را در اين‌باره بيان نموده است^[۱۱]
فهرست محتويات در ابتدا و فهرست منابع و مآخذ در پايان كتاب آمده است.