آموزش فلسفه: تفاوت میان نسخه‌ها

مباحث جلد اول کتاب، مشتمل بر مقدمه مؤلف و سی درس است که در سه بخش ذکر شده است. در جلد دوم کتاب نیز در چهار بخش چهل درس ارائه شده است.  

==گزارش محتوا==

بسیاری از نیروهای کارآمد حوزه جذب اُرگان‎های دیگر گردید و بار دیگران را سنگین‎تر و وظایف ایشان را بیشتر و انباشته‎تر ساخت. مخصوصاً که سیل تقاضا از سوی جوانان متعهد برای فراگیری علوم اسلامی و از‎جمله فلسفه الهی سرازیر گردید که در این زمینه نیز رهنمودهای رهبر عظیم‎الشأن انقلاب، نقش بسزایی داشت.  

نویسنده همچنین در مقدمه به کمبودهای فلسفه در گذشته اشاره کرده، می‎نویسد:  

# هدف از آموزش فلسفه نه در کتاب‎های درسی کاملاً ذکر شده بود و نه در جلسات درس درست بیان می‎گردید و دانشجویانی یافت می‎شدند که پس از صرف سال‎ها عمر خود در خواندن این کتاب‎ها، به‎درستی درنمی‎یافتند که آموختن فلسفه چه لزومی دارد و کدام خلأ را پر می‌کند و در رفع چه نیازی به‎کار می‎آید. بسیاری از ایشان تنها بر اساس تقلید از بعضی از بزرگان به آموختن فلسفه می‎پرداختند.

# در این کتاب‎ها طبعاً توجهی به مسائل مورد بحث در محافل غربی نشده، چه رسد به اینکه پاسخ‎گوی شبهات جدیدی باشد که در عصر حاضر از طرف مکتب‎های الحادی مطرح شده و می‎شود<ref>ر.ک: همان، ص22-21</ref>.  

‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎سپس با توجه به کمبودهای یاد‎شده، ویژگی‎های کتاب را این‎گونه برمی‎شمارد:  

# موقعیت کاذبی که در مغرب‎زمین برای علوم تجربی پیش آمده و کمابیش روشنفکران شرقی را هم تحت تأثیر قرار داده، مورد ارزیابی قرار گرفته و موقعیت واقعی فلسفه در برابر آنها تثبیت شده است.

# همچنین رابطه فلسفه با دیگر علوم و معارف، مورد بررسی واقع شده و نیاز آنها به فلسفه، اثبات شده است.

# ضرورت آموختن فلسفه، تبیین و شبهاتی که پیرامون آنها مطرح می‎شود، رفع شده است.

# قبل از ذکر مسائل هستی‎شناسی، مبحث ‎شناخت‎شناسی آورده شده که منطقاً مقدم است و امروزه هم در جهان، مورد گفتگوهای فراوانی قرار دارد.

# همچنین تلاش شده مطالب طوری بیان شود که دانشجو را به‎سوی تحجر فکری سوق ندهد، بلکه روح نقادی را در وی زنده بسازد.

# مطالب به‎صورت درس‎های جداگانه بیان شده و به‎طور متوسط خوراک یک جلسه، در یک درس گنجانیده شده است.

# در پایان هر درسی خلاصه مطالب و نیز پرسش‎هایی درباره آنها ذکر شده که نقش مهمی را در بهتر آموختن، بازی می‌کند<ref>ر.ک: همان، ص23-22</ref>.  

در درس سی‎وهفتم از جلد دوم کتاب نیز پیرامون علت و معلول چنین می‎خوانیم: «تصور صحیح معنای علت و معلول، کافی است که دریابیم «هیچ موجودی نمی‎تواند علت وجود خودش باشد»؛ زیرا قوام معنای علیت به این است که موجودی متوقف بر موجود دیگری باشد تا با توجه به توقف یکی از آنها بر دیگری، مفهوم علت و معلول از آنها انتزاع گردد؛ یعنی این قضیه از بدیهیات اولیه است و نیازی به استدلال ندارد، ولی گاهی در سخنان فلاسفه به تعبیراتی برمی‎خوریم که ممکن است چنین توهمی را به‎ وجود بیاورد که موجودی می‎تواند علت برای وجود خودش باشد؛ مثلاً در مورد خدای متعالی گفته می‎شود: «وجود واجب ‎الوجود مقتضای ذات اوست» و حتی درباره تعبیر «واجب ‎الوجود بالذات» که در برابر «واجب‎ الوجود بالغير» به‎کار می‎رود، ممکن است توهم شود که همان‎ گونه که در واجب ‎الوجود بالغير، «غیر» علت است، در واجب ‎الوجود بالذات هم، «ذات» علت است و «باء سببیت» دلالت بر این علیت دارد. حقیقت این است که این‎گونه سخنان از باب ضیق تعبیر است و هرگز مقصود ایشان اثبات رابطه علیت بین ذات مقدس الهی و وجود خودش نیست، بلکه منظور نفی هرگونه معلولیت از آن مقام متعالی است»<ref>ر.ک: همان، ج2، ص76</ref>.