الگو:صفحهٔ اصلی/مقالهٔ برگزیده دوم: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
<div class="boxTitle"><big>'''[[ | <div class="boxTitle"><big>'''[[انصاری شیرازی، یحیی|آیت‌الله یحیی انصاری شیرازی]]'''</big></div> | ||
[[پرونده: | [[پرونده:NUR05845.jpg |بندانگشتی|انصاری شیرازی، یحیی|175px]] | ||
''' | '''شیخ يحيى انصارى شيرازى''' (1306-1393ش)، متخلص به اشراق، مجتهد، استاد اخلاق، فلسفه، عرفان، از مهمترین مدرسان حکمت متعالیه و شرح منظومه ملاهادی سبزواری و از این رو به «قدوة المتألهین» لقب گرفت. | ||
[[ | او در درس‌هاى خارج آيات عظام [[بروجردی، حسین|بروجردى]]، [[اراکی، محمدعلی|اراكى]]، [[حائری، مرتضی|شيخ مرتضى حائرى]] و [[امام خمينى(ره)|امام خمينى]](ره) نيز شركت كرد. وى مدت سى سال شاگرد عمومى و خصوصى [[طباطبایی، محمدحسین|علامه طباطبايى]](ره) در فلسفه و عرفان بود و در نزد ايشان درس‌هاى مختلفى از قبيل «اسفار»، «الهيات شفا» و «منطق شفا» را خوانده است. همچنين او درس خصوصى «تمهيد القواعد» و «معاد اسفار» و روايات «[[بحار الأنوار]]» را در نزد ايشان فراگرفته است. | ||
او در كارنامه درخشان خود، سابقه مبارزه با رژيم ستم‌شاهى و بازداشت در زندان‌هاى ساواک را دارد. وى به مدت سه سال نيز در كوهدشت لرستان و نائين اصفهان در تبعيد بوده است. ايشان يكى از دوازده نفرى است كه پس از رحلت آيت‌الله حكيم، مرجعيت [[امام خمينى(ره)|امام خمينى]](ره) را با صدور اعلاميه‌اى در تاريخ بيستم خرداد 1349ش، تأييد كردند. | |||
برخى از اساتيد قم به دليل تسلط ويژه ايشان بر مباحث فلسفى، از وى با عنوان «شيخ‌الاشراق» ياد مى‌كنند. ايشان همچنين گاهى شعرهايى نيز سروده است. | |||
<div class="mw-ui-button">[[انصاری شیرازی، یحیی|'''ادامه''']]</div> | |||
نسخهٔ ۱ ژانویهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۱۶:۲۲
شیخ يحيى انصارى شيرازى (1306-1393ش)، متخلص به اشراق، مجتهد، استاد اخلاق، فلسفه، عرفان، از مهمترین مدرسان حکمت متعالیه و شرح منظومه ملاهادی سبزواری و از این رو به «قدوة المتألهین» لقب گرفت.
او در درس‌هاى خارج آيات عظام بروجردى، اراكى، شيخ مرتضى حائرى و امام خمينى(ره) نيز شركت كرد. وى مدت سى سال شاگرد عمومى و خصوصى علامه طباطبايى(ره) در فلسفه و عرفان بود و در نزد ايشان درس‌هاى مختلفى از قبيل «اسفار»، «الهيات شفا» و «منطق شفا» را خوانده است. همچنين او درس خصوصى «تمهيد القواعد» و «معاد اسفار» و روايات «بحار الأنوار» را در نزد ايشان فراگرفته است.
او در كارنامه درخشان خود، سابقه مبارزه با رژيم ستم‌شاهى و بازداشت در زندان‌هاى ساواک را دارد. وى به مدت سه سال نيز در كوهدشت لرستان و نائين اصفهان در تبعيد بوده است. ايشان يكى از دوازده نفرى است كه پس از رحلت آيت‌الله حكيم، مرجعيت امام خمينى(ره) را با صدور اعلاميه‌اى در تاريخ بيستم خرداد 1349ش، تأييد كردند.
برخى از اساتيد قم به دليل تسلط ويژه ايشان بر مباحث فلسفى، از وى با عنوان «شيخ‌الاشراق» ياد مى‌كنند. ايشان همچنين گاهى شعرهايى نيز سروده است.