البرهان القاطع في إثبات الصانع و جميع ما جاءت به الشرائع: تفاوت میان نسخه‌ها

جز
جایگزینی متن - 'ل‎ت' به 'ل‌ت'
جز (جایگزینی متن - 'ن‎پ' به 'ن‌پ')
جز (جایگزینی متن - 'ل‎ت' به 'ل‌ت')
خط ۳۵: خط ۳۵:


==گزارش محتوا==
==گزارش محتوا==
نشانه‌های صدق انبیا بسیار و از جمله آنها این است که: پیامبران عادل‎ترین، میانه‌روترین، راستگوترین، باوقارترین و نرم‎خوترین انسان‌ها بوده‌اند. نسبت به مال و مقام، زاهدترین و از راحت‎طلبی و تن‌پروری، دورترین افراد بوده‌اند. آنان دوره‌ها و زمان‌های متعددی را تجربه کرده و سختی‎های شدیدی را چشیده‎ و در آزمون‌ها و فتنه‌های متعدد آبدیده شده بودند...<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/38552/1/8 ر.ک: متن کتاب، ص8]</ref>.
نشانه‌های صدق انبیا بسیار و از جمله آنها این است که: پیامبران عادل‌ترین، میانه‌روترین، راستگوترین، باوقارترین و نرم‎خوترین انسان‌ها بوده‌اند. نسبت به مال و مقام، زاهدترین و از راحت‎طلبی و تن‌پروری، دورترین افراد بوده‌اند. آنان دوره‌ها و زمان‌های متعددی را تجربه کرده و سختی‎های شدیدی را چشیده‎ و در آزمون‌ها و فتنه‌های متعدد آبدیده شده بودند...<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/38552/1/8 ر.ک: متن کتاب، ص8]</ref>.


دومین نشانه پیامبران، دشمنی آنان با نزدیکان و ارحامی است که از لحاظ طبیعی محبت بین آن‌ها حاکم است و در مقابل دشمن امید به یاری آنان وجود دارد؛ لکن پیامبران در راه حق از آنان بریدند؛ همچون حضرت نوح که در راه حق، فرزند و پاره جگر خویش را وانهاد و همچون ابراهیم که از پدرش به‌خاطر مشرک بودنش بیزاری جست و همچون حضرت محمد(ص) که با همه عطوفت و مهربانی و دلسوزی، نزدیک‎ترین خویشاوندان خود را به‌جهت دوری آنان از حق، فراموش کرد و برای آن‌ها طلب رحمت نکرد، ولی افرادی بیگانه را که با او هیچ پیوند خونی نداشتند، به‌خاطر حق‎پذیری‌اشان ستود و برایشان دعای خیر نمود<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/38552/1/9 ر.ک: همان، ص9-10]</ref>.
دومین نشانه پیامبران، دشمنی آنان با نزدیکان و ارحامی است که از لحاظ طبیعی محبت بین آن‌ها حاکم است و در مقابل دشمن امید به یاری آنان وجود دارد؛ لکن پیامبران در راه حق از آنان بریدند؛ همچون حضرت نوح که در راه حق، فرزند و پاره جگر خویش را وانهاد و همچون ابراهیم که از پدرش به‌خاطر مشرک بودنش بیزاری جست و همچون حضرت محمد(ص) که با همه عطوفت و مهربانی و دلسوزی، نزدیک‎ترین خویشاوندان خود را به‌جهت دوری آنان از حق، فراموش کرد و برای آن‌ها طلب رحمت نکرد، ولی افرادی بیگانه را که با او هیچ پیوند خونی نداشتند، به‌خاطر حق‎پذیری‌اشان ستود و برایشان دعای خیر نمود<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/38552/1/9 ر.ک: همان، ص9-10]</ref>.
۴۲۵٬۲۲۵

ویرایش