الگو:صفحهٔ اصلی/مقالهٔ برگزیده دوم: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۶۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
[[پرونده:NUR00177.jpg|بی‌قاب|چپ| آشتیانی، محمدحسن|175px]]
[[پرونده:NUR55167J1.jpg|بی‌قاب|چپ|زندگی امام حسن مجتبی علیه‌السلام پرچمدار صلح و آزادی|175px]]


'''میرزا محمدحسن بن میرزا جعفر بن میرزا محمد آشتيانى رازى''' (۱۲۴۸-۱۳۱۹ق) فقیه و اصولی، اولین كسى كه درس و سبک [[شيخ انصارى]] را در ایران پايه گذارى و منتشر ساخت، در انتشار فتوای معروف تحریم تنباکوی [[میرزای شیرازی، سید محمدحسن|میرزای شیرازی]] نقش داشت.  
'''زندگی امام حسن مجتبی علیه‌السلام پرچمدار صلح و آزادی'''، نوشته [[پیشوایی، مهدی|مهدی پیشوایی]] (1321-1400ش)، شرح مختصر زندگی [[امام حسن علیه‌السلام|دومین امام معصوم(ع)]] از ولادت تا شهادت با تأکید بر عوامل مدارا با معاویه است. [[مکارم شیرازی، ناصر|آیت‌الله ناصر مکارم شیرازی]] هدف از نگارش این کتاب را آشنایی بیشتر با مکتب پیشوایان اسلام و بازشناسی اسلام واقعی دانسته است.


میرزاى آشتيانى از دانشمندان محقق و مدقق در فقه و اصول و از مبرزترين شاگردان [[انصاری، مرتضی بن محمدامین|شيخ مرتضى انصارى]] بود. او درس استادش را به بهترين وجه و گسترده‌ترين صورت مى‌نوشت و اولین كسى كه درس و سبک [[شيخ انصارى]] را در ایران پايه گذارى و منتشر ساخت او بود.
[[پیشوایی، مهدی|مهدی پیشوایی]] با شرح وضعیت اسفبار دوران [[امام حسن علیه‌السلام|امام حسن مجتبی(ع)]] و دنیاطلبی و خیانت برخی از یاران ایشان از جمله فرمانده سپاه «عبیدالله بن عباس» که با دریافت یک میلیون درهم رشوه، شبانه همراه 8000 نفر فرار کرد و به معاویه پیوست! نوشته است: بنابراین، اگر [[امام حسن علیه‌السلام|امام مجتبی(ع)]] تن به صلح داد، چاره‌ای جز این نداشت؛ چنانچه [[طبری، محمد بن جریر بن یزید|طبری]] و عده‌ای دیگر از مورخان می‌نویسند: موقعی حاضر به صلح شد که یارانش از پیرامون او متفرق شدند و او تنها ماند.  


از خصوصيات مهم میرزا حسن آشتيانى بينش صحيح سياسى او است. او بعد از وفات شيخ اعظم، در مطرح شدن [[میرزای شیرازی، سید محمدحسن|میرزاى شيرازى]] نقش مهمى را ايفا كرد. وى و آقا حسن نجم‌آبادى و میرزا عبدالرحيم و [[رشتی، حبیب‌الله|میرزا حبيب الله رشتى]] بعد از ارتحال شيخ اعظم، [[میرزای شیرازی، سید محمدحسن|میرزاى شيرازى]] را معرفى كرده و درس و نماز او را برتر دانستند.
نویسنده تحت عنوان انتقادی و روشنگر «مورخان مزدور» نوشته است: آنچه از مجموع مفاد پیمان صلح و سایر قرائن برمی‌آید این است که [[امام حسن علیه‌السلام|امام حسن(ع)]] فقط قدرت و رهبری سیاسی را به معاویه تسلیم کرد نه خلافت و پیشوایی دینی را که خاصّ آن‌حضرت بود. ولی متأسفانه مورخان مغرض در طیّ تاریخ کوشیده‌اند متن این پیمان تاریخی را تحریف نموده از بار تعهدات معاویه کاسته، جریان را به نفع وی تمام کنند؛ از آن جمله [[ابن قتیبه، عبدالله بن مسلم|ابن قتیبه دینوری]] در مورد ماده اول می‌نویسد [[امام حسن علیه‌السلام|امام مجتبی(ع)]] به عنوان امامت با معاویه بیعت کرد و این سمت را به وی تسلیم نمود. درصورتی‌که همه می‌دانند امامت و خلافت منصب قابل انتقالی به‌شمار نمی‌رود... آنچه در اغلب تواریخ آمده، جمله «تسلیم الأمر» (واگذاری حکومت) یا «تسلیم ولایة المسلمین» (واگذاری زمامداری مسلمانان) می‌باشد.
در سال 1307 هجرى علماى تهران در كنار میرزا حسن آشتيانى مبارزاتى را با ناصرالدين شاه به خاطر بخشيدن امتياز خريد و فروش تنباكو به شركتى انگليسى آغاز نمودند.
 
در ادامه، علماى تهران با شاه و نخست وزير او مباحثاتى داشتند و ضررهاى این كار را به او اعلام كردند، ولى آن دو، گوش شنوايى برای شنيدن حرفهاى صحيح و منطقى نداشتند. بالأخره، در سال 1309 هجرى [[میرزای شیرازی، سید محمدحسن|میرزاى شيرازى]] با اعلان فتواى تحريم استعمال تنباكو، نهضت را به مرحلۀ جديدى وارد كرد.
[[پیشوایی، مهدی|مهدی پیشوایی]] با طرح این پرسش: چرا [[امام حسن علیه‌السلام|امام حسن(ع)]] صلح کرد و [[امام حسین علیه‌السلام|امام حسین(ع)]] قیام نمود؟ اگر صلح کار درستی بود، چرا امام حسین(ع) با یزید صلح نکرد؟! افزوده است: پاسخ این سؤال را باید در اوضاع و شرایط متفاوت زندگی این دوامام بزرگ و نحوۀ رفتار و شخصیت معاویه و یزید جستجو کرد.<span id="mp-more">[[زندگی امام حسن مجتبی علیه‌السلام پرچمدار صلح و آزادی|'''ادامه ...''']]</span>
میرزاى آشتيانى در انتشار این فتوا و مبارزات مردم تلاش بسيار از خود نشان داد كه در نتيجه، شاه مجبور به لغو امتياز تنباكو شد.<span id="mp-more">[[ آشتیانی، محمدحسن'''ادامه ...''']]</span>

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۵ مارس ۲۰۲۵، ساعت ۰۶:۴۳

زندگی امام حسن مجتبی علیه‌السلام پرچمدار صلح و آزادی

زندگی امام حسن مجتبی علیه‌السلام پرچمدار صلح و آزادی، نوشته مهدی پیشوایی (1321-1400ش)، شرح مختصر زندگی دومین امام معصوم(ع) از ولادت تا شهادت با تأکید بر عوامل مدارا با معاویه است. آیت‌الله ناصر مکارم شیرازی هدف از نگارش این کتاب را آشنایی بیشتر با مکتب پیشوایان اسلام و بازشناسی اسلام واقعی دانسته است.

مهدی پیشوایی با شرح وضعیت اسفبار دوران امام حسن مجتبی(ع) و دنیاطلبی و خیانت برخی از یاران ایشان از جمله فرمانده سپاه «عبیدالله بن عباس» که با دریافت یک میلیون درهم رشوه، شبانه همراه 8000 نفر فرار کرد و به معاویه پیوست! نوشته است: بنابراین، اگر امام مجتبی(ع) تن به صلح داد، چاره‌ای جز این نداشت؛ چنانچه طبری و عده‌ای دیگر از مورخان می‌نویسند: موقعی حاضر به صلح شد که یارانش از پیرامون او متفرق شدند و او تنها ماند.

نویسنده تحت عنوان انتقادی و روشنگر «مورخان مزدور» نوشته است: آنچه از مجموع مفاد پیمان صلح و سایر قرائن برمی‌آید این است که امام حسن(ع) فقط قدرت و رهبری سیاسی را به معاویه تسلیم کرد نه خلافت و پیشوایی دینی را که خاصّ آن‌حضرت بود. ولی متأسفانه مورخان مغرض در طیّ تاریخ کوشیده‌اند متن این پیمان تاریخی را تحریف نموده از بار تعهدات معاویه کاسته، جریان را به نفع وی تمام کنند؛ از آن جمله ابن قتیبه دینوری در مورد ماده اول می‌نویسد امام مجتبی(ع) به عنوان امامت با معاویه بیعت کرد و این سمت را به وی تسلیم نمود. درصورتی‌که همه می‌دانند امامت و خلافت منصب قابل انتقالی به‌شمار نمی‌رود... آنچه در اغلب تواریخ آمده، جمله «تسلیم الأمر» (واگذاری حکومت) یا «تسلیم ولایة المسلمین» (واگذاری زمامداری مسلمانان) می‌باشد.

مهدی پیشوایی با طرح این پرسش: چرا امام حسن(ع) صلح کرد و امام حسین(ع) قیام نمود؟ اگر صلح کار درستی بود، چرا امام حسین(ع) با یزید صلح نکرد؟! افزوده است: پاسخ این سؤال را باید در اوضاع و شرایط متفاوت زندگی این دوامام بزرگ و نحوۀ رفتار و شخصیت معاویه و یزید جستجو کرد.ادامه ...