ديوان فهمی استرآبادی: تفاوت میان نسخه‌ها

| کد کنگره =   ‎‏/‎‏د‎‏9 6069 ‏PIR‎‏  

# ردیف‌داری اشعار: به جرئت می‌توان گفت که بیش از 90 درصد اشعار فهمی، مردّف است و گویی در نظر او، شعری که ردیف نداشته باشد، چیزی کم دارد. ردیف‌های اشعار او، اغلب کوتاه و معمولی است؛ اما گاهی نیز واژه‌های دشواری را برای ردیف شعر خود انتخاب کرده است، به عنوان مثال:

'''می‌رود یار و من خسته گرفتار مرض/ آن از آن دم که غم هجر شود یار مرض'''<ref>همان، صفحه سی‌ونه</ref>.

# به کار بردن مصوت بلند «ای» به جای مصوت کوتاه، مانند:

'''عالمی دون بر قرار خود نمی‌آید دمی/ ظاهراً بر بیقراری یافته عالم قرار'''<ref>همان، صفحه چهل</ref>.

'''دامن وصل خود از دست من خسته ربود/ باز با بخت سیه دست و گریبانم ساخت'''<ref>همان، صفحه چهل‌ویک</ref>.

# استفاده از مصدر جعلی «نزاکت» در معنی «نازکی»، مانند:

'''اگرچه پیرهنش هست همچو گل نازک/ ولی ز روی نزاکت نمی‌رسد به تنش'''<ref>همان</ref>.

# کاربرد فراوان واژه «سگ»: در دیوان فهمی، صدها بار واژه «سگ» به کار رفته و او خود را سگ معشوق یا [[امام رضا علیه‌السلام|امام رضا(ع)]] و.. خوانده است، مانند:

'''زین سبب شاها که در عالم دعاگوی توام/ پادشاه عالمم، اما سگ کوی توام'''<ref>همان</ref>.

 

[[رده:مقالات بازبینی نشده2]]