گفتمانی در باب سیاست و حکومت (با نگاهی به اندیشه سیاسی امام خمینی): تفاوت میان نسخه‌ها

-اعلام عزا بجای جشن های عید در آستانه سال 1342

نظر به آنکه [[موسوی خمینی، سید روح‌الله|امام خمینی]] سیاست را عین دیانت می دانند از دین شناسان انتظار دارند که علاوه بر جهات معنوی اسلام،علوم اجتماعی و سیاست را بشناسند و اگر کسانی ادعا دارند که امور معنوی اسلام را می شناسند اما با جنبه-های اجتماعی اسلام آشنایی ندارند، دین شناسی آن‌ها را دین-شناسی نمی دانند.

توجه به دو موضوع در این حوزه معرفتی راجع  به امام خمینی اهمیت دارد: الف)نظر به آنکه خانواده امام افرادی اجتماعی بودند بطور طبیعی اخبار سیاسی اجتماعی کشور در خانه امام مورد بحث واقع می‌شد و از دوران کودکی، امام خمینی آموخت، که چرا و چگونه باید با حوادث سیاسی و اجتماعی و فرهنگی آشنا شد.ب(تجویز [[موسوی خمینی، سید روح‌الله|امام خمینی]] در مورد اطلاع رسانی این است که کل اطلاعات موجود در جهان متعلق به مردم است و مردم محرم ترین افراد می‌باشند که باید از هرآنچه به سرنوشت آنان ارتباط دارد، مطلع باشند.

اکنون این سؤال مهم است که تحلیل‌های [[موسوی خمینی، سید روح‌الله|امام خمینی]] از موضوعات سیاسی، اجتماعی و فرهنگی بر اساس چیست؟ پاسخ آنکه مبنای تصمیمات امام لااقل در هنگام تصمیم‌گیری برای دانشمندان علوم سیاسی قابل توضیح نبوده است. یکی از مباحث اندیشه ای ایشان که در تحلیل‌ها دخالت بنیانی داشت، باور به وعده‌های خداوند است. به نظر می رسد یکی دیگر از مبانی معرفتی ایشان در تحلیل‌ها این بود که از موضوعات غیرمبتلا به جامعه بشری که مشغول شدن به آن، فقط برای ارضای تمایلات شخصی است، پرهیز می‌کردند.

#مشروعیت نظام سیاسی: از نکات بسیار جالب در اندیشه امام این است که از لحاظ نظری، به مباحث قدیمی مشروعیت پایان می بخشند. [[موسوی خمینی، سید روح‌الله|امام خمینی]] مبنای مشروعیت را به قانون برگردانده اند. و حال آنکه فقط رعایت قانون خداوند مطلوب انسان است و می‌تواند جلوی استبداد فرد بر فرد، فرد بر اکثریت و اکثریت بر اکثریت را گرفته و عدالت را برقرار سازد و تنها از این رهگذر، اختیار، آزادی، فضیلت و عدالت از انسان سلب نمی‌گردد.