کاشف الأسرار و مطلع الأنوار (مصحح قوجه‌زاده): تفاوت میان نسخه‌ها

    از ویکی‌نور
    بدون خلاصۀ ویرایش
    بدون خلاصۀ ویرایش
    خط ۴۸: خط ۴۸:


    [[رده:کتاب‌شناسی]]
    [[رده:کتاب‌شناسی]]
    [[رده:زبان‌شناسی، علم زبان]]
    [[رده:زبان و ادبیات شرقی (آسیایی)]]
    [[رده:زبان و ادبیات فارسی]]
    [[رده:زبانها و ادبیات ایرانی]]
    [[رده:مقالات تیر 01 مکرمی]]
    [[رده:مقالات تیر 01 مکرمی]]
    [[رده:مقالات بارگذاری شده مردادماه 01 قربانی]]
    [[رده:مقالات بارگذاری شده مردادماه 01 قربانی]]
      [[رده:مقالات بازبینی شده شهریور 01]]
      [[رده:مقالات بازبینی شده شهریور 01]]
    [[رده:مقالات بازبینی نشده2]]
    [[رده:مقالات بازبینی شده2 شهریور 1401]]

    نسخهٔ ‏۲۱ سپتامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۰۹

    کاشف الأسرار و مطلع الأنوار
    کاشف الأسرار و مطلع الأنوار (مصحح قوجه‌زاده)
    پدیدآورانظریفی چلبی، حسن (نویسنده) قوجه‌زاده، علیرضا (مصحح)
    عنوان‌های دیگر‏کاشف الأسرار و مطلع الأنوار (شرح ابیاتی از مثنوی معنوی)
    ناشرسازمان تبلیغات اسلامی. شركت چاپ و نشر بین الملل
    مکان نشرایران - تهران
    سال نشر1389ش.
    چاپچاپ یکم
    شابک978964-304-354-4
    موضوعمولوی، جلال الدین محمد بن محمد، 604 - 672ق. مثنوی - نقد و تفسیر شعر فارسی - قرن 7ق. - تاریخ و نقد
    زبانفارسی
    تعداد جلد1
    کد کنگره
    ‏‎‏/‎‏ظ‎‏4‎‏ک‎‏2 / 5301 ‏‎‏PIR‎‏

    كاشف الأسرار و مطلع الأنوار، اثر حسن ظریفی چلبی (درگذشته 977-980ق)، شرحی است بر برخی از ابیات دفتر اول مثنوی معنوی مولانا که مؤلف آن را در حدود قرن دهم هجری، به نام سلطان بن السلطان سلیمان خان عثمانی (حکومت: 926-974ق) اتحاف کرده است. کتاب با تحقیق و تصحیح علیرضا قوجه‌زاده منتشر شده است.

    ظریفی با نثری ساده و روان و دور از هرگونه تعقید، نکات و تمثیلات عرفانی ابیات، اشارات و تلمیحات قرآنی آنها، مستندات روایی و حدیثی، معانی لغوی و مفاهیم اصطلاحی واژه‌ها را مورد تشریح و تبیین قرار داده است. وی با استفاده از دو واژه «ظاهر» و «باطن»، نخست به مفهوم صوری ابیات پرداخته و بعد به تبیین مفاهیم و معانی دوری ابیات و به اصطلاح باطنی آنها، روی آورده است[۱].

    شارح این اثر، در مطاوی شرح خود بر ابیات مثنوی، به اشعار شعرای تازی همچون ابن فارض و بوصیری و سروده‌های شعرا و عرفای ایرانی همچون عطار نیشابوری، شیخ محمود شبستری، فخرالدین عراقی، عین‌القضات همدانی، سعدی، حافظ و... استناد جسته است. همچنین او از آثار علمای ایرانی و تازی همچون قاضی بیضاوی، امام محمد غزالی، ابن عربی، نجم‌الدین کبری، محمد بن منور و... در اثر خود استفاده کرده است[۲].

    پانویس

    1. ر.ک: مقدمه مصحح، ص22-23
    2. ر.ک: همان

    منابع مقاله

    مقدمه مصحح.


    وابسته‌ها