کفاش خراسانی، رمضان: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۲۱ اوت ۲۰۱۹، ساعت ۲۳:۵۸

کفاش خراسانی، رمضان

نام	کفاش خراسانی، رمضان
نام‌های دیگر	بابا کفاش کفاش مشهدی
نام پدر
متولد
محل تولد
رحلت	1314ش
اساتید
برخی آثار	دیوان کفاش خراسانی
کد مؤلف	AUTHORCODE21556AUTHORCODE

رمضان کفاش خراسانی (؟- حدود 1315ش)، از شاعران طنزگوی و لطیفه‎سرای مشهد بود که دو کتاب «دعانامه» و «نفرین‎نامه» از اشعار اوست.

ولادت

سخنوری پراحساس و طنزگو به نام استاد رمضان کفاش خراسانی در آغاز این قرن (قرن چهاردهم) و در گیرودار جنبش مشروطه‎طلبی در شهر مقدس مشهد می‎زیسته؛ لکن از سال میلادش تاکنون کسی آگاه نگردیده است^[۱].

علی باقرزاده متخلص به «بقا» در شرح احوال این شاعر می‎نویسد: «استاد رمضان کفاش خراسانی از شاعران مشهد بوده است، گرچه سواد درستی نداشته‎، ولی شعرش روان و دل‎نشین و سرشار از اصطلاحات مشهدی بوده و گاه [همراه با] انتقادهای اجتماعی» اینک نمونه‌ای از اشعار او:

خدای خانه‌ات ای نسیه برخراب کند*** که شد خراب مرا خانه از تو «خانه خراب»

کفاش اگر بر سر هر بخیه کفش*** صدبار به چشم تو خورد نیش درفش

بهتر که به نزد ناکسی، چرخ کبود*** سازد ز طمع روی سپید تو بنفش‎^[۲].

میرزا حبیب افصح، معروف به مداح خراسانی که سال‎ها با وی مراوده و دوستی داشت، می‌گفت: اولین بار که او را دیدم، در بازارچه پهلوی، سرای شیخ فیض محمد مشهد، دکان کوچک پاره‎دوزی و کفاشی داشت و کارهایش در استحکام و بادوامی، مشهور بود. به‎طوری‎که حاجی ولی کفاش معروف، او را در کفشگری خویش بکار واداشت. وی پس از چند سال همکاری با او، به علتی از او رنجیده و کارگاه او را ترک کرد. چند سالی هم در محله پایین خیابان کنار قهوه‎خانه جهان شاه، به کفشگری پرداخت و در اواخر عمر، در منطقه نظامی مشهد، به کار کفاشی سرگرم بود. او در تمام عمر تهیدست بود و با فقر و مسکنت می‎زیست. در جوانی، همسری اختیار کرده بود و فرزندی به نام باقر از آن ازدواج باقی مانده بود^[۳].

وفات

درباره مرگ او، سخنان و روایات گوناگونی نقل کرده‌اند که صحیح‎ترین آن را از احمد کمال‎پور، شاعر آزاده خراسانی (متولد 1297ش) نقل کرده‌اند که می‌گفت: «در یکی از روزهای سرد زمستان سال 1314 یا 1315ش خبر دادند که وی بر اثر بخار ذغال فوت کرده است و همت همکاران و همسایگان، جسدش به خاک سپرده شد»^[۴].

معروف است که در شب مرگ، به پسر خود می‌گوید: «امشب مواظب من باش که پایم را به‎طرف قبله برگردانی»^[۵].

آثار

از این شاعر دو کتاب «دعانامه» و «نفرین‎نامه» برجای مانده که در پنجاه سال اخیر مورد استقبال زائران و مجاوران مشهد امام هشتم(ع) قرار گرفته و بارها تجدید چاپ شده است. مجموعه دیگر اشعارش، یا به‌اصطلاح دیوان او، سینه مردم سخن‎شناس خراسانی است که اندکی از آن‎ها در کتاب لطیفه‎ها گردآوری شده و بسیاری هم در معرض زوال است که اگر همتی نشود ملامتی در پی‎‎خواهد داشت^[۶].

پانویس

↑ ر.ک: خدیوجم، سید حسین، ص55
↑ همان
↑ ر.ک: کرمی، احمد، ص13- 14
↑ همان، ص14- 15
↑ همان، ص15
↑ خدیوجم، سید حسین، ص55

منابع مقاله

کرمی، احمد، «دیوان کفاش خراسانی»، تهران، انتشارات ما، چاپ اول، 1382.
خدیوجم، سید حسین، «استاد رمضان کفاش خراسانی»، پایگاه مجلات تخصصی نور، مجله یغما، فروردین 1353- شماره 307 ‎(2 صفحه- از 55 تا 56)، به آدرس:

www.noormags.ir/view/fa/articlepage/148027/

[1] ر.ک: خدیوجم، سید حسین، ص55

[2] همان

[3] ر.ک: کرمی، احمد، ص13- 14

[4] همان، ص14- 15

[5] همان، ص15

[6] خدیوجم، سید حسین، ص55

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

@@ خط ۴۱: / خط ۴۱: @@
 سخنوری پراحساس و طنزگو به نام استاد رمضان کفاش خراسانی در آغاز این قرن (قرن چهاردهم) و در گیرودار جنبش مشروطه‎طلبی در شهر مقدس مشهد می‎زیسته؛ لکن از سال میلادش تاکنون کسی آگاه نگردیده است<ref>ر.ک: خدیوجم، سید حسین، ص55</ref>.
-علی باقرزاده متخلص به «بقا» در شرح احوال این شاعر می‎نویسد: «استاد رمضان کفاش خراسانی از شاعران مشهد بوده است، گرچه سواد درستی نداشته‎، ولی شعرش روان و دل‎نشین و سرشار از اصطلاحات مشهدی بوده و گاه [همراه با] انتقادهای اجتماعی» اینک نمونه‎ای از اشعار او:
+علی باقرزاده متخلص به «بقا» در شرح احوال این شاعر می‎نویسد: «استاد رمضان کفاش خراسانی از شاعران مشهد بوده است، گرچه سواد درستی نداشته‎، ولی شعرش روان و دل‎نشین و سرشار از اصطلاحات مشهدی بوده و گاه [همراه با] انتقادهای اجتماعی» اینک نمونه‌ای از اشعار او:
-'''خدای خانه‎ات ای نسیه برخراب کند*** که شد خراب مرا خانه از تو «خانه خراب»'''
+'''خدای خانه‌ات ای نسیه برخراب کند*** که شد خراب مرا خانه از تو «خانه خراب»'''
 '''کفاش اگر بر سر هر بخیه کفش*** صدبار به چشم تو خورد نیش درفش'''
@@ خط ۵۲: / خط ۵۲: @@
 ==وفات==
-درباره مرگ او، سخنان و روایات گوناگونی نقل کرده‎اند که صحیح‎ترین آن را از احمد کمال‎پور، شاعر آزاده خراسانی (متولد 1297ش) نقل کرده‎اند که می‌گفت: «در یکی از روزهای سرد زمستان سال 1314 یا 1315ش خبر دادند که وی بر اثر بخار ذغال فوت کرده است و همت همکاران و همسایگان، جسدش به خاک سپرده شد»<ref>همان، ص14- 15</ref>.
+درباره مرگ او، سخنان و روایات گوناگونی نقل کرده‌اند که صحیح‎ترین آن را از احمد کمال‎پور، شاعر آزاده خراسانی (متولد 1297ش) نقل کرده‌اند که می‌گفت: «در یکی از روزهای سرد زمستان سال 1314 یا 1315ش خبر دادند که وی بر اثر بخار ذغال فوت کرده است و همت همکاران و همسایگان، جسدش به خاک سپرده شد»<ref>همان، ص14- 15</ref>.
 معروف است که در شب مرگ، به پسر خود می‌گوید: «امشب مواظب من باش که پایم را به‎طرف قبله برگردانی»<ref>همان، ص15</ref>.
 ==آثار==
-از این شاعر دو کتاب «دعانامه» و «نفرین‎نامه» برجای مانده که در پنجاه سال اخیر مورد استقبال زائران و مجاوران مشهد امام هشتم(ع) قرار گرفته و بارها تجدید چاپ شده است. مجموعه دیگر اشعارش، یا به‎اصطلاح دیوان او، سینه مردم سخن‎شناس خراسانی است که اندکی از آن‎ها در کتاب لطیفه‎ها گردآوری شده و بسیاری هم در معرض زوال است که اگر همتی نشود ملامتی در پی‎‎خواهد داشت<ref>خدیوجم، سید حسین، ص55</ref>.
+از این شاعر دو کتاب «دعانامه» و «نفرین‎نامه» برجای مانده که در پنجاه سال اخیر مورد استقبال زائران و مجاوران مشهد امام هشتم(ع) قرار گرفته و بارها تجدید چاپ شده است. مجموعه دیگر اشعارش، یا به‌اصطلاح دیوان او، سینه مردم سخن‎شناس خراسانی است که اندکی از آن‎ها در کتاب لطیفه‎ها گردآوری شده و بسیاری هم در معرض زوال است که اگر همتی نشود ملامتی در پی‎‎خواهد داشت<ref>خدیوجم، سید حسین، ص55</ref>.
 ==پانویس ==