مناجات‌نامه خواجه عبدالله انصاری: تفاوت میان نسخه‌ها

سبك و ساختار اين رساله و همچنين مشابهت برخى عبارات و مطالب آن با ديگر آثار [[انصاری، عبدالله بن محمد|خواجه عبدالله انصارى]] و نيز تكرار بسيارى از بندهاى آن در ساير مصنفات او، در انتساب آن به خواجه جاى ترديدى باقى نمى‌گذارد، اما طرف ديگر اين امر، نشان از آن دارد كه اين رساله تأليف مستقلى نيست، بلكه گزيده‌اى است از مناجات‌ها و كلمات قصار عرفانى او كه در سده‌هاى بعد، به همت مريدان يا علاقه‌مندان او جمع آمده و چون اكثر مناجات‌هاى آن با خطاب «الهى» آغاز شده است، آن را «الهى‌نامه» ناميده‌اند.

الهى‌نامه كه از قديمى‌ترين و مهم‌ترين متون عرفانى فارسى است، شامل مناجات‌ها، دعاها و سخنان وجدآميز عرفانى، در قالب نثرى مسجع و موزون است؛ ازاين‌رو، هم از لحاظ عرفانى و هم از نظر ادبى، اثرى ارزشمند است. [[انصاری، عبدالله بن محمد|خواجه عبدالله انصارى]] نخستين نويسنده‌اى است كه معانى بلند عرفانى را در قالب نثر مسجع بيان داشته. سجع‌پردازى اين اثر، بيشتر به شيوه‌ى كلمات قصار و نزديك به شعر است. خواجه در حوزه‌ى مناجات، بيشترين سجع را به كار برده كه البته قالب اكثر اين مناجات‌ها و برخى از قطعات آن‌ها، علاوه بر موسيقى بيرونى، از موسيقى درونى نيز برخوردار است و در آنها آهنگ خوش كلام و معانى بلند عرفانى و دينى در هم آميخته است.