ترجمه نهج‌البلاغه (افتخارزاده): تفاوت میان نسخه‌ها

مترجم در ترجمه كتاب نهج‌البلاغه با خود عهد نموده كه از هر گونه ترجمه آزاد و باز پرهيز كند و تنها در چارچوب كلام علوى حركت نمايد، و كلام علوى براى وى اصل و اساس باشد و تنها بكوشد به آن نزديك شود. از آنجا كه ساختار كلام علوى در نهايت كوتاهى و ايجاز است، كوشيده تا در ادبيات ترجمه بيشتر از افعال تك بنى پارسى آشنا و ناآشنا بهره بجويد، و هماهنگ با كلام علوى بيشتر از ضماير مفعولى فارسى بهره ببرد و يا ضماير فاعى و مفعولى را در يك فعل به كار گيرد. همچنين تا آنجا كه توانسته از كاربرد واژگان عربى راه يافته به زبان فارسى پرهيز كرده و تنها واژگان عقيدتى مانند: خق، حج، خمس، زكات، جهاد، ميراث، ارث و .... را آورده است.

از آنجا كه واژه دنيا بار عقيدتى دارد، از ترجمه آن به جهان خوددارى كرده چرا كه جهان ترجمه عالم است و براى دنيا با توجه به بار كلامى آن نسزد. از كاربر واژگان پارسى كهن كه اصالت ديرينه دارد، بهره جسته مانند: گلوم به جاى جرعه، خو يا خيو به جاى عرق، كراشى به جاى ابن لبون، تندرستى و درواخى به جاى سلامتى و عافيت، يك تويى به جاى اخلاص، پايبندان به جاى ضمانت و ... و سرانجام متن و ترجمه را تدوين موضوعى كرده؛ يعنى خطبه‌ها، نامه‌ها، و سخنان كوتاه را كه تا حدودى هم موضوع يافته، هر كدام را در بخش خودش كنار هم قرار داده و با توجه به اين كه در هر خطبه و نامه‌اى از موضوعات گونه گونى سخن رفته، در تدوين توجه به موضوع غالب بوده است. ترتيب زمانى و تاريخ خطبه‌ها و نامه‌ها را نيز رعايت كرده است.

# نام اشخاص و ...

# نام حشرات و ....

# نام ستارگان و ...

# نام كان‌ها و گوهرها و ...

# موضوعى اصطلاحات و ...