۶۱٬۱۸۹
ویرایش
شرح بر زاد المسافر صدرالدین محمد بن ابراهیم شیرازی: تفاوت میان نسخه‌ها
شرح بر زاد المسافر صدرالدین محمد بن ابراهیم شیرازی (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۱۹ دسامبر ۲۰۱۶، ساعت ۰۱:۰۱
، ۱۹ دسامبر ۲۰۱۶جایگزینی متن - ' ،' به '،'
جز (جایگزینی متن - 'ملاصدرا' به 'ملاصدرا ') |
جز (جایگزینی متن - ' ،' به '،') |
||
| خط ۹۰: | خط ۹۰: | ||
آقاى آشتيانى با جمع و بررسى آرا و نظرات حكما و متكلمين قبل از آخوند و حكماى متاخر و مقايسه تطبيقى آراء آنها با نظر آخوند، اثرى كامل و تطبيقى از نظرات مختلف را در موضوع معاد به منصه ظهور در آورده و به گفته خودش اثر او مفصل‌ترين اثر در معاد مى‌باشد كه به مشرب صدرالمتألّهين و اهل عرفان، تحرير شده است. (ص 83) | آقاى آشتيانى با جمع و بررسى آرا و نظرات حكما و متكلمين قبل از آخوند و حكماى متاخر و مقايسه تطبيقى آراء آنها با نظر آخوند، اثرى كامل و تطبيقى از نظرات مختلف را در موضوع معاد به منصه ظهور در آورده و به گفته خودش اثر او مفصل‌ترين اثر در معاد مى‌باشد كه به مشرب صدرالمتألّهين و اهل عرفان، تحرير شده است. (ص 83) | ||
از مهم‌ترين آثارى كه مولف در تبيين معاد جسمانى بعد از [[صدرالدین شیرازی، محمد بن ابراهیم|صدر المتالهين]] مورد توجه قرار داده است، «رساله سبيل الرشاد فى اثبات المعاد»، آقا على مدرس زنوزى مى‌باشد. اين رساله از جمله تعليقات حكيم مؤسس آقاعلى مدرس قدس‌سره بر اسفار [[صدرالدین شیرازی، محمد بن ابراهیم|صدرالمتألهين]] قدس‌سره مى‌باشد كه توسط خود وى به صورت رساله مستقلى در آمده است. فارغ از اين رساله، وى شش رساله ديگر نيز از تعليقات خود بر اسفار سامان داده است. حكيم مؤسس آقاعلى مدرس (1307-1234ق) از قوى‌ترين شارحان آراء [[صدرالدین شیرازی، محمد بن ابراهیم|صدرالمتألهين]] مى‌باشد. وى علاوه بر توضيح و تفسير استادانه آراء [[صدرالدین شیرازی، محمد بن ابراهیم|ملاصدرا]] ، اهل تصرف در مبانى بوده است و در بسيارى از مسايل حكمت متعاليه به نتايج يا روش استدلال حكيم پرآوازه شيراز انتقاد كرده، اساسى نو در انداخته است. مشهورترين ابتكار آقا على مدرس، روش او در حل مسأله معاد جسمانى مى‌باشد كه در رساله مذكور تبيين شده است. | از مهم‌ترين آثارى كه مولف در تبيين معاد جسمانى بعد از [[صدرالدین شیرازی، محمد بن ابراهیم|صدر المتالهين]] مورد توجه قرار داده است، «رساله سبيل الرشاد فى اثبات المعاد»، آقا على مدرس زنوزى مى‌باشد. اين رساله از جمله تعليقات حكيم مؤسس آقاعلى مدرس قدس‌سره بر اسفار [[صدرالدین شیرازی، محمد بن ابراهیم|صدرالمتألهين]] قدس‌سره مى‌باشد كه توسط خود وى به صورت رساله مستقلى در آمده است. فارغ از اين رساله، وى شش رساله ديگر نيز از تعليقات خود بر اسفار سامان داده است. حكيم مؤسس آقاعلى مدرس (1307-1234ق) از قوى‌ترين شارحان آراء [[صدرالدین شیرازی، محمد بن ابراهیم|صدرالمتألهين]] مى‌باشد. وى علاوه بر توضيح و تفسير استادانه آراء [[صدرالدین شیرازی، محمد بن ابراهیم|ملاصدرا]]، اهل تصرف در مبانى بوده است و در بسيارى از مسايل حكمت متعاليه به نتايج يا روش استدلال حكيم پرآوازه شيراز انتقاد كرده، اساسى نو در انداخته است. مشهورترين ابتكار آقا على مدرس، روش او در حل مسأله معاد جسمانى مى‌باشد كه در رساله مذكور تبيين شده است. | ||
آقاى آشتيانى نظريه آقا على مدرس و برداشت خاص شيخ محمدحسين اصفهانى از نظر او را مورد بررسى قرار مى‌دهد و قائل است نظرى كه آقا على زنوزى ارايه نموده است، نظريه‌اى نوين در اين باب نمى‌باشد، بلكه قبل از او [[دشتکی، منصور بن محمد|غياث‌الدين منصور دشتكى]] ، قريب به همان نحوى كه مرحوم مدرس، اين مسأله را تحرير نموده، مسأله معاد را توجيه نموده است؛ ولى از آن جايى كه غياث‌الدين حركت در جوهر و اشتداد در صور طبيعى جسمانى را منكر است، در مفسده تناسخ گرفتار شده است؛ اما آقا على حكيم به تبع [[صدرالدین شیرازی، محمد بن ابراهیم|ملاصدرا]] ، به حركت در جوهر قائل است، لذا از اين مفسده فرار كرده است. او بعد از تبيين نظر مدرس زنوزى به تفصيل نظر او و قرائت شيخ محمدحسين اصفهانى را مورد نقد قرار مى‌دهد. | آقاى آشتيانى نظريه آقا على مدرس و برداشت خاص شيخ محمدحسين اصفهانى از نظر او را مورد بررسى قرار مى‌دهد و قائل است نظرى كه آقا على زنوزى ارايه نموده است، نظريه‌اى نوين در اين باب نمى‌باشد، بلكه قبل از او [[دشتکی، منصور بن محمد|غياث‌الدين منصور دشتكى]]، قريب به همان نحوى كه مرحوم مدرس، اين مسأله را تحرير نموده، مسأله معاد را توجيه نموده است؛ ولى از آن جايى كه غياث‌الدين حركت در جوهر و اشتداد در صور طبيعى جسمانى را منكر است، در مفسده تناسخ گرفتار شده است؛ اما آقا على حكيم به تبع [[صدرالدین شیرازی، محمد بن ابراهیم|ملاصدرا]]، به حركت در جوهر قائل است، لذا از اين مفسده فرار كرده است. او بعد از تبيين نظر مدرس زنوزى به تفصيل نظر او و قرائت شيخ محمدحسين اصفهانى را مورد نقد قرار مى‌دهد. | ||
از مسائلى كه مولف در اين كتاب مورد بررسى قرار داده است، نظر مشائين در نفى عالم مثال و برزخ مى‌باشد. او ادله مشائين را مطرح و از آنها جواب مى‌دهد و با برهان عالم مثال را اثبات مى‌نمايد و در پايان بحث مى‌كند از اسماى الهى و دولت آنها و دوام و انقطاع عذاب الهى. | از مسائلى كه مولف در اين كتاب مورد بررسى قرار داده است، نظر مشائين در نفى عالم مثال و برزخ مى‌باشد. او ادله مشائين را مطرح و از آنها جواب مى‌دهد و با برهان عالم مثال را اثبات مى‌نمايد و در پايان بحث مى‌كند از اسماى الهى و دولت آنها و دوام و انقطاع عذاب الهى. | ||