۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز (جایگزینی متن - ']] ،' به ']]،') |
جز (جایگزینی متن - 'ابوعلى سينا' به 'ابوعلى سينا ') |
||
خط ۸۳: | خط ۸۳: | ||
در «الأبنية» به شمارى «از اسامى اشخاص، داروها، نامهاى درمانها و پزشكان هندى برمىخوريم كه يادآور تماسهاى دانشمندان هند با عالم اسلام است» <ref>همان، ص107</ref>. | در «الأبنية» به شمارى «از اسامى اشخاص، داروها، نامهاى درمانها و پزشكان هندى برمىخوريم كه يادآور تماسهاى دانشمندان هند با عالم اسلام است» <ref>همان، ص107</ref>. | ||
باآنكه هروى ادعا مىكند نظر پزشكان هندى درست است، در عمل بيشتر به پزشكان حوزهى يونانى، ايرانى و ديگر پزشكان جهان اسلام استناد كرده است؛ مانند جالينوس (82 بار)، دسيقوريدس (61 بار)، محمد زكرياى رازى (9 بار)، يوحنا (91 بار) و ماسرجو (7 بار). اما تنها به پنج نفر از پزشكان هندى، بهويژه راطا سريفركوادت هريك (6 بار) استناد كرده است. ادعاى ديگر هروى اين است كه كتابهاى پيشينيان و پزشكان معاصر خود را خوانده است. اما بايد گفت كه به برخى از آنها هيچ اشارهاى نكرده است. از جمله به ابوعلى سينا و آثار او استنادى نجسته و «از على بن عباس مجوسى ذكرى نكرده... و به ابوماهر موسى بن يوسف سيار كه از همه متقدمان به او نزديكتر بوده، فقط دو بار استناد كرده است» <ref>همان</ref>. | باآنكه هروى ادعا مىكند نظر پزشكان هندى درست است، در عمل بيشتر به پزشكان حوزهى يونانى، ايرانى و ديگر پزشكان جهان اسلام استناد كرده است؛ مانند جالينوس (82 بار)، دسيقوريدس (61 بار)، محمد زكرياى رازى (9 بار)، يوحنا (91 بار) و ماسرجو (7 بار). اما تنها به پنج نفر از پزشكان هندى، بهويژه راطا سريفركوادت هريك (6 بار) استناد كرده است. ادعاى ديگر هروى اين است كه كتابهاى پيشينيان و پزشكان معاصر خود را خوانده است. اما بايد گفت كه به برخى از آنها هيچ اشارهاى نكرده است. از جمله به [[ابنسینا، حسین بن عبدالله|ابوعلى سينا]] و آثار او استنادى نجسته و «از على بن عباس مجوسى ذكرى نكرده... و به ابوماهر موسى بن يوسف سيار كه از همه متقدمان به او نزديكتر بوده، فقط دو بار استناد كرده است» <ref>همان</ref>. | ||
چنانكه پيش از اين آمد، نثر علمى فارسى با اين كتاب آغاز شده است؛ بنابراين داراى سادگى و روانى نثر فارسى در سدههاى آغازين است. [[صفا، ذبیحالله|ذبيحالله صفا]]، نثر آن را ساده و روان و گويا مىداند. معين نيز انشاى آن را ساده و داراى ويژگىهاى نثر كهن دانسته است... متن داراى جملههاى كوتاه و فعلهاى ساده است و از واژههاى دشوار فارسى و عربى تهى است و اصطلاحات فنى و سنگين عربى در آن نيست. نثر زيبا، روان و پاكيزهاى دارد و گاه به اوج سادگى مىگرايد <ref>ر.ك: همان</ref>. | چنانكه پيش از اين آمد، نثر علمى فارسى با اين كتاب آغاز شده است؛ بنابراين داراى سادگى و روانى نثر فارسى در سدههاى آغازين است. [[صفا، ذبیحالله|ذبيحالله صفا]]، نثر آن را ساده و روان و گويا مىداند. معين نيز انشاى آن را ساده و داراى ويژگىهاى نثر كهن دانسته است... متن داراى جملههاى كوتاه و فعلهاى ساده است و از واژههاى دشوار فارسى و عربى تهى است و اصطلاحات فنى و سنگين عربى در آن نيست. نثر زيبا، روان و پاكيزهاى دارد و گاه به اوج سادگى مىگرايد <ref>ر.ك: همان</ref>. |
ویرایش