نام‌ها و نشان‌ها: نگاهی تطبیقی به نظریۀ صفات الهی در اسلام و مسیحیت؛ با تأکید بر نظریۀ توماس آکویناس و خواجه نصیر: تفاوت میان نسخه‌ها

دغدغۀ سخن معنی‌دار گفتن دربارۀ خدا، برای متکلمان آنگاه که به سخن ایجابی دربارۀ خداوند می‌انجامد اهمیتی دوچندان می‌یابد؛ زیرا ممکن است برای یک فیلسوف همین که صفات خداوند بر معانی سلبی ارجاع شود، کافی باشد. اما برای متکلم این کافی نیست؛ زیرا او نه‌تنها با صفاتی که عقل به تنهایی بدان می‌رسد، سروکار دارد، بلکه با صفاتی که از طریق نقل و شریعت مطرح شده است نیز روبروست؛ غالب این صفات به اموری مشترک بین خداوند و مخلوقات خصوصاً انسان‌ها دلالت دارد؛ مانند حکمت، رحم، سمع و بصر و ....؛ البته برخی صفات و محمولات مطرح در نقل را شاید بتوان به معنایی مجازی، استعاری و غیرحقیقی بازگرداند؛ اما برخی دیگر را مانند نیکی یا حکمت یا شفقت نمی‌توان استعاره دانست. اما چه مجوزی برای به کار بردن اینگونه صفات وجود دارد؟ و آیا انتساب اینگونه اوصاف با تعالی و تنزیه خداوند منافات ندارد؟