دو رسالۀ عرفانی از مؤلفی ناشناخته و ابوعلی دقاق: تفاوت میان نسخه‌ها

[[ابوعلی‌ دقا‌ق‌، حسن‌ بن‌ محمد|دقاق]] در تصوف به مقامی بلند رسید و بزرگان از همه جا در مجلس وعظ او حاضر می‌شدند. مجالس وعظ و ارشاد [[دقاق]] بسیار پر جاذبه بوده است. [[ابوعلی‌ دقا‌ق‌، حسن‌ بن‌ محمد|دقاق]] در همان حال به شهرهای دیگر خراسان از جمله مرو و نسا رفت و آمد می‌کرده و در نقاط مختلف به وعظ و ارشاد می‌پرداخته است.

نخستین و مهم‌ترین کتابی که بخش اعظم اقوال و حکایت‌های [[ابوعلی‌ دقا‌ق‌، حسن‌ بن‌ محمد|دقاق]] را در خود جای داده «[[الرسالة القشيرية|رسالۀ قشریه]]» اثر شاگرد و داماد نامدار او، [[قشیری، عبدالکریم بن هوازن|ابوالقاسم قشیری]] است. این کتاب با مقدمه‌ای که به زندگی و اندیشه‌های [[ابوعلی‌ دقا‌ق‌، حسن‌ بن‌ محمد|دقاق]] پرداخته شده شروع می‌شود در ادامه دو رسالۀ عرفانی است که برای نخستین بار منتشر می‌شوند. رسالۀ نخست که به زبان فارسی نوشته شده مفصل‌تر است. در این رساله به مفاهیم مختلف عرفان و تصوف ـ از تعریف صوفی و تصوف تا آداب ظاهری و باطنی آن همچون توکل، زهد، رضا، یقین، طهارت، مرقعه، خانقاه، سماع و... پرداخته شده است. رسالۀ دوم که به زبان عربی نوشته شده کوتاه‌تر است. این رساله نیز به مفاهیم گوناگون عرفان و تصوف اختصاص دارد. نویسندۀ رسالۀ فارسی را نمی‌شناسیم اما مؤلف رسالۀ عربی [[ابوعلی‌ دقا‌ق‌، حسن‌ بن‌ محمد|ابوعلی دقاق]]، عارف مشهور سدۀ چهارم و پنجم است.