۱۴۴٬۵۹۹
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
}} | }} | ||
'''لطایف الطوایف''' تألیف فخرالدین علی صفی (868-939ق)؛ به تحقیق حسن نصیری جامی (متولد 1345ش)؛ این کتاب کهنترین اثر منسجم در ادب فارسی است که به مسئلۀ «مزاح درست» پرداخته و مجموعهای از لطایف و ظرافتها را در قالب چهارده باب ارائه میدهد. | '''لطایف الطوایف''' تألیف [[فخرالدین صفی، علی بن الحسین|فخرالدین علی صفی]] (868-939ق)؛ به تحقیق [[نصیری جامی، حسن|حسن نصیری جامی]] (متولد 1345ش)؛ این کتاب کهنترین اثر منسجم در ادب فارسی است که به مسئلۀ «مزاح درست» پرداخته و مجموعهای از لطایف و ظرافتها را در قالب چهارده باب ارائه میدهد. | ||
==ساختار== | ==ساختار== | ||
| خط ۳۳: | خط ۳۳: | ||
==گزارش کتاب== | ==گزارش کتاب== | ||
کتاب «لطایف الطوایف» اثر فخرالدین علی | کتاب «لطایف الطوایف» اثر [[فخرالدین صفی، علی بن الحسین|فخرالدین علی صفی]]، از آثار دلنشین و مشهور ادب فارسی است که دربردارندۀ مجموعهای از لطایف و ظرافتها میباشد. این کتاب نخستین و کهنترین اثر در ادب فارسی است که با ساختاری عالمانه و منسجم، به طور ویژه به مسئلۀ «مزاح درست» پرداخته است. مؤلف ابتدا با بهرهگیری از اخبار و احادیث، به بحث مزاح درست و استحباب آن توجه داشته و سپس مطایبات و اقوالی از پیامبر اکرم(ص) نقل نموده و در بابی دیگر نیز حکایاتی لطیف و نکاتی شریفه از ائمۀ معصومین(ع) آورده است. | ||
این کتاب آخرین و نهاییترین اثر فخرالدین علی صفی است که در سال 939 هجری قمری، پس از رهایی از حبس یکساله در شهر هرات، به درخواست شاه محمد سلطان سیف الملوک تألیف شده است. مؤلف هدف از تألیف این کتاب را ایجاد فرح و نشاط و زدودن غبار خاطر از زنگار دانسته است. | این کتاب آخرین و نهاییترین اثر [[فخرالدین صفی، علی بن الحسین|فخرالدین علی صفی]] است که در سال 939 هجری قمری، پس از رهایی از حبس یکساله در شهر هرات، به درخواست شاه محمد سلطان سیف الملوک تألیف شده است. مؤلف هدف از تألیف این کتاب را ایجاد فرح و نشاط و زدودن غبار خاطر از زنگار دانسته است. | ||
یکی از ویژگیهای برجستۀ این کتاب، شیوۀ عالمانۀ مؤلف در نقل حکایات و لطایف است که غالباً منبع و مأخذ حکایت را در ابتدای نقل خویش آورده است. این رویکرد علاوه بر نشان دادن امانتداری مؤلف و تأکید بر سندیت حکایات، در تشخیص و شناخت مسائل سبکی مؤلف در نقل و ترجمۀ حکایات نیز مفید است. | یکی از ویژگیهای برجستۀ این کتاب، شیوۀ عالمانۀ مؤلف در نقل حکایات و لطایف است که غالباً منبع و مأخذ حکایت را در ابتدای نقل خویش آورده است. این رویکرد علاوه بر نشان دادن امانتداری مؤلف و تأکید بر سندیت حکایات، در تشخیص و شناخت مسائل سبکی مؤلف در نقل و ترجمۀ حکایات نیز مفید است. | ||