مكاشفة القلوب المقرب إلی علام الغيوب: تفاوت میان نسخه‌ها

== گزارش  محتوا ==  

#: ابواب  کتاب  را مى توان  به  چند دسته  زير تقسيم  نمود:

# ابوابى  که  اشاره  به  مراتب  عرفانى  دارند، مانند: خوف، صبر، توبه، محبت، عشق  و...

# ابواب  مربوط به  فضيلت  ماه هاى  قمرى، مانند: شعبان، رمضان، رجب  و...

اکثر ابواب  کتاب، به صورت  مرتب  و دسته بندى  شده  است  که  در آنها مى توان  چند مطلب  را مشاهده  نمود:

# استفاده  از آيات ؛

# نقل  حکايت هايى  جهت  توضيح  بيشتر مطلب و شاهدِ مثال .

از جمله  مباحث  کتاب، بحث  خوف  است . مؤلف، با آوردن  خبرى  از پيامبر(ص) بدين  قرار که: «خدا ملکى  را خلق  کرد که  بالى  در مشرق  و بالى  در مغرب  دارد، سر او زير عرش  الهى، دو پايش  زير زمين  هفتم  و به  تعداد مخلوقات  الهى، پر دارد. هنگامى  که  مرد يا زنى  از امت  من  بر من  صلوات  بفرستد، خدا اين  ملک  را امر مى کند که  در دريايى  از نور در تحت  عرش  الهى  فرو رود سپس  خارج  گردد و بالش  را در آن  حرکت  مى دهد، سپس  از هر پرى  قطره اى  مى چکد، سپس  خدا از هر قطره  ملکى  را خلق  مى کند که  براى  اين  شخص  تا روز قيامت  طلب  استغفار مى کنند».

وى  در ادامه  بحث  خوف، اين  آيه  را ذکر مى کند:{{متن قرآن|يا ايها الذين  آمنوا اتقوا الله|سوره=حشر|آیه=18}}، بعد مى گويد: «يعنى  از خدا خشيت  داشته  باشيد«، سپس  اين  آيه  را آورده: {{متن قرآن|و لتنظر نفس  ما قدمت  لغد|سوره=حشر|آیه=18}}

و مى گويد: «يعنى انسان  بايد براى  روز قيامت  عمل  کند و معناى  آن  اين  است  که  صدقه  بدهيد و فرمان  خدا را اطاعت  کنيد تا در روز قيامت، پاداش  الهى  را بيابيد»، سپس  اين  آيه  را آورده: {{متن قرآن|و اتقو الله  ان  الله  خبير بما تعملون|سوره=حشر|آیه=18}}   

و در ادامه، ذکر مى کند که  خدا آگاه  به  خير و شر است، پس  ملائکه، آسمان، زمين، شب  و روز، همه  در روز قيامت  شهادت  مى دهند به  آنچه  که  ابن  آدم  از خير و شر عمل  کرده  است  حتى  جوارحش  شهادت  مى دهند.

زمين  براى  مؤمن  شهادت  مى دهد و مى گويد: بر من  نماز گذارده، روزه  گرفته، حج  رفته، پس  مؤمن  شاد مى شود و عليه  کافر شهادت  مى دهد و مى گويد: بر روى  من  به  خدا شرک  ورزيد، زنا کرد، شراب  خورد، اکل  به  حرام  نمود.

دوم، قلبش  که  دشمنى، تهمت  و حسادت  نسبت  به  برادران  را از آن  خارج  مى کند، زيرا حسد، حسنات  را محو مى کند؛ چنان که  پيامبر فرمودند: «حسد، حسنات  را مى خورد، همان طور که  آتش، هيزم  را». حسد از امراض  بزرگ  در قلوب  است  و امراض  قلوب  جز با علم  و عمل  مداوا نمى شود.

سوم، نگاهش  که  آن  را به  هيچ  حرامى  از مشروبات  و مأکولات  و ملبوسات  و غير آن  نمى افکند و نيز راغبانه  به  دنيا نمى نگرد، بلکه  عبرت گيرانه  به  آن  نگاه  مى کند و به  آنچه  براى  او حلال  نيست  نظر نمى نمايد؛ چنان که  رسول (ص) مى فرمايد: کسى  که  دو چشم  خود را از حرام  پر کند خدا در روز قيامت  دو ديده  او را از آتش  آکنده  مى سازد». مؤلف، سخن  ابوليث  را در مورد علامت  خوف  در ساير اعضا پيگيرى  مى کند و اين  بحث  را با ذکر حکاياتى  در مورد خوف  حضرت  داود و حضرت  ابراهيم (ع) به  پايان  مى برد.