پرش به محتوا

صحیفه سجادیه: نیایش‌های جاودانی حضرت علی بن الحسین(ع): تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
جز (جایگزینی متن - 'رده:ادعیه. اذکار. اوراد. اعمال' به 'رده:ادعیه، اذکار، اوراد، اعمال')
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۲۵: خط ۲۵:
| پیش از =  
| پیش از =  
}}
}}
'''صحیفه سجادیه: نیایش‌های جاودانی حضرت علی بن الحسین(ع)'''، ترجمه‌ای است فارسی از کتاب «صحیفه سجادیه»، به قلم سید علی موسوی گرمارودی.
'''صحیفه سجادیه: نیایش‌های جاودانی حضرت علی بن الحسین(ع)'''، ترجمه‌ای است فارسی از کتاب «[[الصحيفة السجادية الكاملة|صحیفه سجادیه]]»، به قلم [[موسوی گرمارودی، سید علی|سید علی موسوی گرمارودی]].


اساس کار مترجم در این کتاب، همان است که وی پیش‌تر در ترجمه قرآن کریم، به‌کار برده است؛ یعنی: «زبان معیار همراه با اندکی باستان‌گرایی»؛ تا سایه‌ای از قدمت متن به ترجمه منتقل شود و سرانجام نزدیک کردن دو قطب زیبایی و وفاداری به همدیگر. وی، با اشاره به این موضوع که هرچند صحیفه، کلام امامی معصوم(ع) است و باید در ترجمه کلام معصوم(ع) نیز امانت و وفاداری را بسیار رعایت کرد، اما از این نکته پرده برداشته که در نسبت با ترجمه قرآن، اندکی دست وی بازتر بوده است<ref>ر.ک: سرسخن، ص9</ref>.
اساس کار مترجم در این کتاب، همان است که وی پیش‌تر در ترجمه قرآن کریم، به‌کار برده است؛ یعنی: «زبان معیار همراه با اندکی باستان‌گرایی»؛ تا سایه‌ای از قدمت متن به ترجمه منتقل شود و سرانجام نزدیک کردن دو قطب زیبایی و وفاداری به همدیگر. وی، با اشاره به این موضوع که هرچند صحیفه، کلام امامی معصوم(ع) است و باید در ترجمه کلام معصوم(ع) نیز امانت و وفاداری را بسیار رعایت کرد، اما از این نکته پرده برداشته که در نسبت با ترجمه قرآن، اندکی دست وی بازتر بوده است<ref>ر.ک: سرسخن، ص9</ref>.
خط ۳۵: خط ۳۵:
==نمونه‌ای از متن ترجمه‌شده==
==نمونه‌ای از متن ترجمه‌شده==
متن:
متن:
«(1) الحمد لله الأول بلا أول كان قبله و الآخر بلا آخر يكون بعده (2) الذي قصرت عن رؤيته أبصار الناظرين و عجزت عن نعته أوهام الواصفين».
«(1) الحمد لله الأول بلا أول كان قبله و الآخر بلا آخر يكون بعده (2) الذي قصرت عن رؤيته أبصار الناظرين و عجزت عن نعته أوهام الواصفين».


ترجمه:
ترجمه:
«(1) سپاس خداوند را، آن نخستین که پیش از او، نخستینی نه و آن پایان که پس از او، پایانی نیست.
«(1) سپاس خداوند را، آن نخستین که پیش از او، نخستینی نه و آن پایان که پس از او، پایانی نیست.
(2) آن‌که دیده دیده‌وران به دیدار او، نارسا و خیال ستایندگان، از ستودن وی ناتواناست»<ref>ر.ک: متن کتاب، ص38-39</ref>.
(2) آن‌که دیده دیده‌وران به دیدار او، نارسا و خیال ستایندگان، از ستودن وی ناتواناست»<ref>ر.ک: متن کتاب، ص38-39</ref>.