۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
برآمدن شیعه و تشیع: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - '« ' به '«'
جز (جایگزینی متن - ' ' به ' ') |
جز (جایگزینی متن - '« ' به '«') |
||
| خط ۴۶: | خط ۴۶: | ||
'''برآمدن شيعه و تشيع'''، برگردان فارسى مهدى زنديه از كتاب «نشئة التشيع و الشيعة»، اثر شهيد [[صدر، محمدباقر|سيد محمدباقر صدر]] است. تحقيق كتاب، پاورقى‌ها و بخش ضميمه توسط [[شراره، عبدالجبار|عبدالجبار شراره]] انجام شده است. | '''برآمدن شيعه و تشيع'''، برگردان فارسى مهدى زنديه از كتاب «نشئة التشيع و الشيعة»، اثر شهيد [[صدر، محمدباقر|سيد محمدباقر صدر]] است. تحقيق كتاب، پاورقى‌ها و بخش ضميمه توسط [[شراره، عبدالجبار|عبدالجبار شراره]] انجام شده است. | ||
مترجم در ابتداى كتاب مى‌نويسد: | مترجم در ابتداى كتاب مى‌نويسد: «تا به حال از سوى پژوهش‌گران تلاش‌هاى بسيارى صورت گرفته تا جريان مرزبندى بين مسلمانان به دو گروه شيعه و سنى را از منظرهاى مختلف تبيين و تفسير كنند و براى تكوين شيعه و تشيع و مبدأ پيدايش و ظهور آن، دلايل تاريخى و يا كلامى بيابند. در اين ميان ساده‌ترين راه اين است كه اين مرزبندى را بر اساس تفاوت‌هاى سياسى محض بين اين دو گروه بدانيم. بر اين مبنا تشيع، رويدادى ناگهانى و آنى است كه در پى حوادث و اتفاقات اجتماعى خاصى، پا به عرصه وجود نهاده و در طى تاريخ، اصول آن تكميل و توسعه يافته است. از طرفى، اين نظريه كه در بطن خود سكولاريسم و جدايى دين از سياست را به‌همراه دارد، تلاش مى‌كند بين تشيع سياسى و تشيع مذهبى تمايز قائل شود. | ||
مرحوم [[صدر، محمدباقر|شهيد صدر]](ره) در اين كتاب كه در اصل، مقدمه‌اى بوده بر كتاب «تاريخ الإمامية و أسلافهم من الشيعة» اثر دكتر عبدالله فياض كه به‌صورت مجزا به زيور طبع آراسته شده است، تلاش دارد شيوه مزبور را مورد بررسى و تدقيق تاريخى قرار داده و نشان دهد منشأ اين تفكر كجاست، آن‌گاه ثابت كند طبق شواهد تاريخى و ادله موجود، اين نظريه نه مطابق با واقع است و نه معقول و منطقى. | مرحوم [[صدر، محمدباقر|شهيد صدر]](ره) در اين كتاب كه در اصل، مقدمه‌اى بوده بر كتاب «تاريخ الإمامية و أسلافهم من الشيعة» اثر دكتر عبدالله فياض كه به‌صورت مجزا به زيور طبع آراسته شده است، تلاش دارد شيوه مزبور را مورد بررسى و تدقيق تاريخى قرار داده و نشان دهد منشأ اين تفكر كجاست، آن‌گاه ثابت كند طبق شواهد تاريخى و ادله موجود، اين نظريه نه مطابق با واقع است و نه معقول و منطقى. | ||