جامع الخلاف و الوفاق بین الإمامية و بین أئمة الحجاز و العراق: تفاوت میان نسخه‌ها

جز
جایگزینی متن - 'علم‌الهدی، علی بن حسین' به 'سید مرتضی، علی بن حسین'
جز (جایگزینی متن - '.↵↵رده:کتاب‌شناسی' به '. ==وابسته‌ها== {{وابسته‌ها}} رده:کتاب‌شناسی')
جز (جایگزینی متن - 'علم‌الهدی، علی بن حسین' به 'سید مرتضی، علی بن حسین')
 
خط ۳۶: خط ۳۶:
از صدر اسلام در كنار سبک ‌هاى مختلف فقهى مثل فقه استدلالى، فقه رساله‌اى، آيات الأحكام و غير آن، فقهى كه به اختلاف بين مذاهب اسلامى نظر داشته و به اصطلاح فقه استدلالى خلافى يا فقه مقارنه‌اى گفته مى‌شد، پديد آمد.
از صدر اسلام در كنار سبک ‌هاى مختلف فقهى مثل فقه استدلالى، فقه رساله‌اى، آيات الأحكام و غير آن، فقهى كه به اختلاف بين مذاهب اسلامى نظر داشته و به اصطلاح فقه استدلالى خلافى يا فقه مقارنه‌اى گفته مى‌شد، پديد آمد.


اين سبک در فقه اماميّه با نگارش [[الانتصار]] و الناصريات [[علم‌الهدی، علی بن حسین|سيد مرتضى]] (م 413 ق) آغاز و با كتاب‌هاى الخلاف [[طوسی، محمد بن حسن|شيخ طوسى]] (م 460 ق) و غنية النزوع سيد حمزة بن على حسینى (م 580 ق) معروف به [[ابن زهره، حمزه بن علی|ابن زهره]]، و منتهى المطلب [[حلی، حسن بن یوسف|علامۀ حلّى]] (م 676 ق) ادامه يافت.
اين سبک در فقه اماميّه با نگارش [[الانتصار]] و الناصريات [[سید مرتضی، علی بن حسین|سيد مرتضى]] (م 413 ق) آغاز و با كتاب‌هاى الخلاف [[طوسی، محمد بن حسن|شيخ طوسى]] (م 460 ق) و غنية النزوع سيد حمزة بن على حسینى (م 580 ق) معروف به [[ابن زهره، حمزه بن علی|ابن زهره]]، و منتهى المطلب [[حلی، حسن بن یوسف|علامۀ حلّى]] (م 676 ق) ادامه يافت.


در اين سبک از نگارش بيشتر به مباحث مورد اختلاف مذاهب اسلامى پرداخته شده و موارد مورد اتفاق آنها كمتر مورد توجه واقع شده است.
در اين سبک از نگارش بيشتر به مباحث مورد اختلاف مذاهب اسلامى پرداخته شده و موارد مورد اتفاق آنها كمتر مورد توجه واقع شده است.
خط ۸۷: خط ۸۷:
از ديگر ويژگى‌هاى كتاب عدم ذكر منابع و مآخذ اهل سنت و اهل تشيع است در اين كتاب فقهاى مذاهب شافعى يا حنفى صرفا با عناوين شافعيّه و حنفيّه ذكر شده و از ذكر نام آنان خوددارى شده است و در موارد نادرى مثل المحاملى از فقهاى شافعى، يا الاقطع از مذهب حنفى و نيز بعضى از تابعين مثل [[ابن عباس، عبدالله بن عباس|ابن عباس]]، عكرمه نام آنان ذكر شده است.
از ديگر ويژگى‌هاى كتاب عدم ذكر منابع و مآخذ اهل سنت و اهل تشيع است در اين كتاب فقهاى مذاهب شافعى يا حنفى صرفا با عناوين شافعيّه و حنفيّه ذكر شده و از ذكر نام آنان خوددارى شده است و در موارد نادرى مثل المحاملى از فقهاى شافعى، يا الاقطع از مذهب حنفى و نيز بعضى از تابعين مثل [[ابن عباس، عبدالله بن عباس|ابن عباس]]، عكرمه نام آنان ذكر شده است.


در مورد فقهاى اماميّه نيز غالباً  نظريات آنان به صورت اجماع ذكر شده است و فقط از [[ابن زهره، حمزه بن علی|ابن زهره]] يا [[طوسی، محمد بن حسن|شيخ طوسى]] يا [[علم‌الهدی، علی بن حسین|سيد مرتضى]] نامى ذكر شده است.
در مورد فقهاى اماميّه نيز غالباً  نظريات آنان به صورت اجماع ذكر شده است و فقط از [[ابن زهره، حمزه بن علی|ابن زهره]] يا [[طوسی، محمد بن حسن|شيخ طوسى]] يا [[سید مرتضی، علی بن حسین|سيد مرتضى]] نامى ذكر شده است.


از ديگر ويژگى‌هاى كتاب بيان حدود 60 منبع و مأخذ فقهى اهل تسنن و اهل تشيع است كه فهرست آنان در پايان كتاب ذكر شده است و بر ارزش و اعتبار علمى آن افزوده و به محققین در پيدا كردن منابع آن يارى مى‌رساند.
از ديگر ويژگى‌هاى كتاب بيان حدود 60 منبع و مأخذ فقهى اهل تسنن و اهل تشيع است كه فهرست آنان در پايان كتاب ذكر شده است و بر ارزش و اعتبار علمى آن افزوده و به محققین در پيدا كردن منابع آن يارى مى‌رساند.