۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
المقنع في الغيبة: تفاوت میان نسخه‌ها
←معرفى اجمالى
| خط ۴۹: | خط ۴۹: | ||
ارزش و اهميت والاى اين كتاب زمانى بيشتر فهميده مى‌شود كه بدانيم [[شيخ طوسى]] كه خود يكى از نامدارترين و تواناترين علماى شيعى، در مباحث كلامى است، مقاطعى مهم از اين كتاب را گاهى به‌صورت نقل صريح و گاهى با اندكى تصرّف و اختصار در كتاب «غيبت» و نيز در «فصل في الكلام في الغيبة» آورده و در جاى‌جاى اين دو كتاب، مطالب مختلفى از كتاب «مقنع» را با تصريح به نام [[علم‌الهدی، علی بن حسین|سيد مرتضى]]، مورد استناد قرار داده است <ref>واحد تحقيقات مسجد مقدس جمكران، ص 17</ref>. | ارزش و اهميت والاى اين كتاب زمانى بيشتر فهميده مى‌شود كه بدانيم [[شيخ طوسى]] كه خود يكى از نامدارترين و تواناترين علماى شيعى، در مباحث كلامى است، مقاطعى مهم از اين كتاب را گاهى به‌صورت نقل صريح و گاهى با اندكى تصرّف و اختصار در كتاب «غيبت» و نيز در «فصل في الكلام في الغيبة» آورده و در جاى‌جاى اين دو كتاب، مطالب مختلفى از كتاب «مقنع» را با تصريح به نام [[علم‌الهدی، علی بن حسین|سيد مرتضى]]، مورد استناد قرار داده است <ref>واحد تحقيقات مسجد مقدس جمكران، ص 17</ref>. | ||
همين‌طور، مفسّر و دانشمند بزرگ اسلام مرحوم | همين‌طور، مفسّر و دانشمند بزرگ اسلام مرحوم [[طبرسی، فضل بن حسن|شيخ طبرسى]] (متوفى به سال 548ق) قسمت‌هايى از همين كتاب را به‌صورت نقل صريح يا به‌اختصار در كتاب ارزشمند خود «إعلام الورى بأعلام الهدى»، طى مسائل اول تا پنجم باب پنجم ذكر نموده است. او اگرچه به نام سيد شريف مرتضى به‌عنوان مستند اين اقوال تصريح نموده، لكن اسم كتاب «مقنع» را به‌عنوان مدرك آنها ذكر نفرموده است <ref>واحد تحقيقات مسجد مقدس جمكران، ص 17</ref>. | ||
[[علم‌الهدی، علی بن حسین|سيد مرتضى]] در باره انگيزه تأليف خود، در ابتداى اين كتاب چنين مرقوم مى‌كند كه: «در مجلس وزير سيد - كه خدا عمرش را به عزّت زياد گرداند و بدخواهان و دشمنانش را خوار نمايد - كلامى در باره غيبت امام زمان(ع) پيش آمد... اين امر مرا بر آن داشت كه سخنى مختصر آورم...». | [[علم‌الهدی، علی بن حسین|سيد مرتضى]] در باره انگيزه تأليف خود، در ابتداى اين كتاب چنين مرقوم مى‌كند كه: «در مجلس وزير سيد - كه خدا عمرش را به عزّت زياد گرداند و بدخواهان و دشمنانش را خوار نمايد - كلامى در باره غيبت امام زمان(ع) پيش آمد... اين امر مرا بر آن داشت كه سخنى مختصر آورم...». | ||