سبک‌شناسی شعر فارسی و سیری در آثار نثر فارسی: تفاوت میان نسخه‌ها

| پیش از =

}}

==ساختار==

گرچه طاهریان و صفاریان چندان مجال نیافتند که به ادبیات فارسی خدمتی بسزا کنند، ولی اسباب و مقدمات مؤثر ارتقای ادبی ایران را فراهم آوردند و شعر فارسی دورۀ اوج درخشان خود را آغاز کرد. خاندان سامانی که سلسله‌ای ایرانی بود، در ترویج زبان فارسی کوششی مداوم کرد و در تشویق شاعران و نویسندگان و مترجمان مضایقه نداشت. در این دوره همچنین نثر فارسی از آثار گرانبهایی بهره‌مند شد.

سبک خراسانی یکی از شیوه‌های ادبی در تاریخ ادبیات ایران است که از آغاز قرن سوم هجری در خراسان ظهور کرد و تا میانۀ قرن هفتم هجری در عرصۀ ادبی خوش درخشید. این سبک گرچه در طول تاریخ در عهد سلسله‌های سامانی و غزنوی و سلجوقی، تحول گوناگونی را پیمود؛ ولی هرگز از پهنۀ ادبی ایران ناپدید نشد و همچنان پائید و باقی ماند و حتی به نواحی دیگر نیز نفوذ کرد و سبب گسترش زبان فارسی دری هم گردید. یعنی آن زبان از خراسان به مناطق مرکزی و غربی و جنوبی ایران راه یافت و پس از آن حوزه‌های متعدد ادبی در فارس، اصفهان، ری و همدان تشکیل گردید.

در این کتاب پس از ذکر مقدمه‌ای در فرهنگ و تمدن عصر ساسانی، به بنیان یافتن ادبیات فارسی اشاره شده و در ادامه ابتدا تجلی مبانی سبک خراسانی بررسی شده است. بررسی و تبیین اوضاع ادبی در عصر غزنوی و پس از حملۀ مغولان و در دورۀ قاجاریه در ادامۀ کتاب آورده شده است. بخش پایانی کتاب اختصاص به نثر فارسی دارد. در این بخش دوره‌های تاریخی نثر فارسی بر اساس چهار دوره تقسیم شده و ویژگی‌های هر یک و مهم‌ترین آثار مربوط به هر دوره تبیین شده است.<ref>[https://literaturelib.com/books/4378 پایگاه کتابخانه تخصصی ادبیات]</ref>

==پانويس ==

<references />