مرگ‌نامه: آخرین یادگار ابوالعلاء معری مشتمل بر نامه‌هایی پنج‌گانه: تفاوت میان نسخه‌ها

| پیش از =

}}

==ساختار==  

==گزارش کتاب==

از شگفتی‌های حیات معری آن است که بازی‌های نرد و شطرنج را به نیکویی می‌دانست. طریق زهد و ریاضت پیشه ساخت و همواره لباس‌های خشن می‌پوشید. حدود نیمی از عمر را در امتناع از خوردن گوشت، عسل، شیر و فراورده‌های لبنی سپری کرد و به خوردن حبوبات قناعت ورزید.

دیوان وی مشتمل است بر هزار و هشتصد قصیدۀ کوتاه و بلند است که در سه بخش دسته‌بندی و تنظیم شده است؛ بخش اول «لزوم ما لا یلزم» یا لزومیات که بیشتر دربردارندۀ عقاید و اندیشه‌های منحصربه‌فرد او و مشتمل بر یازده هزار بیت است. بخش دوم «سقط الزند» که قصاید آن کتاب که کمتر از یکصد قصیده است، مدحیه و درعیه‌های اوست. بخش سوم «ضوء السقط» که نوعی شرح بر بخش اول دیوان اوست و این هر دو بخش، شوربختانه تا امروزه به توفیق نرسیده‌اند.

چنان‌که در خلال این کتاب مشخص می‌شود، تمام شرارت و عداوت‌های داعی‌الدعاة حول این ادعای معری است که تو چرا خود را محور دین و عقل می‌دانی و دیگران را به سوی آبشخور خود فراخوانده‌ای؟ داعی با لفاظی تمام، خود را اولین لبیک‌گویی می‌خواند که دعوت شیخ را پاسخ می‌گوید و حاضر است به حیرت و سردرگمی خود در وادی معرفت اعتراف کند و از بحر ارشاد و هدایت شیخ به قدر وسع خویش آب بردارد. اما دریغا که در پس این مجامله و تواضع تصنعی، شرارتی ریشه‌دار و عمیق نهفته است که تا کشاندن شیخ به قربانگاه یا تسلیم او در برابر دین و عقل خودخواه فاطمیون از جولان نخواهد افتاد. قصد المؤید از این مکاتبات آن بوده است تا او را به وعدۀ برخورداری از بیت‌المال تطمیع کند و به مصر بکشاند و درنهایت با عرضۀ اسلام دلخواه خود بر او، یا وی را به انقیاد آورد یا در غایت امر، مقدمات قتلش را فراهم کند. اما معری که صاحب فراست و ذکاوتی سرشار بود، به‌خوبی از توطئۀ پیش‌رو آگاهی یافته است؛ بنابراین با احتیاط درصدد پاسخ به نامه‌ها برمی‌آید و حاضر به خروج از حلب و افتاد ندر دام دلخواه داعی نشده است.

این کتاب دربرگیرندۀ پنج نامه است که سه نامه از سوی داعی‌الدعاة فاطمی و دو نامه پاسخ‌های معری به نامه‌های المؤید فی الدین است.<ref> [https://literaturelib.com/books/13195 ر.ک: پایگاه کتابخانه تخصصی ادبیات]</ref>

==پانويس ==

<references />