مهیج الأحزان و مثیر الأشجان: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۳۱: خط ۳۱:
کتاب، مشتمل بر 29 مجلس در ذکر مدایح و مصایب اهل‏بیت(ع) است که در مناسبت‌های شهادت و وفات هریک از معصومین (از پیامبر(ص) و حضرت فاطمه زهرا(س) تا [[امام حسن عسکری علیه‌السلام|امام حسن عسکری(ع)]] بیان گردیده است. در این مجالس، به‌منظور بیان مصایب و مدایح اهل‌بیت(ع)، از روایات و اشعار شعرای عرب، در مدح و رثای ایشان، استفاده شده است.
کتاب، مشتمل بر 29 مجلس در ذکر مدایح و مصایب اهل‏بیت(ع) است که در مناسبت‌های شهادت و وفات هریک از معصومین (از پیامبر(ص) و حضرت فاطمه زهرا(س) تا [[امام حسن عسکری علیه‌السلام|امام حسن عسکری(ع)]] بیان گردیده است. در این مجالس، به‌منظور بیان مصایب و مدایح اهل‌بیت(ع)، از روایات و اشعار شعرای عرب، در مدح و رثای ایشان، استفاده شده است.


به‌منظور آشنایی بیشتر با کتاب، به محتوای برخی از این جلسات، اشاره می‌شود. در مجلس نخست، اشعاری از «الهاشميات» کمیت بن زید اسدی (60-126ق) آورده شده است که با ابیات زیر، آغاز گردیده است
به‌منظور آشنایی بیشتر با کتاب، به محتوای برخی از این جلسات، اشاره می‌شود. در مجلس نخست، اشعاری از «الهاشميات» کمیت بن زید اسدی (60-126ق) آورده شده است که با ابیات زیر، آغاز گردیده است.
 
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب|''و لقد بكيت لقتل آل محمد''|2=''باللطف حتی كل عضو مدمع''}}
{{ب|''و لقد بكيت لقتل آل محمد''|2=''باللطف حتی كل عضو مدمع''}}
{{ب|''عقرت بنات الأعوجية هل درت''|2=''ما يستباح بها و ماذا يصنع''}}
{{ب|''عقرت بنات الأعوجية هل درت''|2=''ما يستباح بها و ماذا يصنع''}}
{{ب|''وحريم آل محمد بين العدا''|2=''نهب تقاسمه اللئام الوضع''<ref>ر.ک: متن کتاب، ص19</ref>}}
{{ب|''وحريم آل محمد بين العدا''|2=''نهب تقاسمه اللئام الوضع''<ref>ر.ک: متن کتاب، ص19</ref>}}
{{پایان شعر}}


در مجلس دوم، پس از ذکر روایتی از ریان بن شبیب از امام رضا(ع) در عظمت عزاداری برای امام حسین(ع) و لزوم گرامی‌داشت ایام محرم، به ماجرای ملاقات دعبل خزاعی با آن حضرت و سرودن اشعاری در مصیبت امام حسین(ع)، اشاره شده است که ابیاتی از آن، ذکر می‌شود:
در مجلس دوم، پس از ذکر روایتی از ریان بن شبیب از امام رضا(ع) در عظمت عزاداری برای امام حسین(ع) و لزوم گرامی‌داشت ایام محرم، به ماجرای ملاقات دعبل خزاعی با آن حضرت و سرودن اشعاری در مصیبت امام حسین(ع)، اشاره شده است که ابیاتی از آن، ذکر می‌شود: