راویان پنهانی: بررسی ادبیات داستانی دورۀ پهلوی از نگاه نقد پسااستعماری: تفاوت میان نسخه‌ها

| پیش از =

}}

==ساختار==

در دورۀ پهلوی، از زمان ورود متفقین به خاک ایران تا زمان کودتای 28 مرداد 1332، رویدادهای سیاسی، فرهنگی و اقتصادی بسیاری از جمله وضع قانون کاپیتولاسیون، اصلاحات ارضی و شکل‌گیری احزاب گوناگون رخ دادند که یا با مخالفت تودۀ مردم مواجه گردید و با شکست روبرو شد یا جنبۀ منفی آن از جانب حکومت و وابستگان آن با سانسور و تیغ محافظه‌کار سانسورچی از انظار تیزبین مخفی ماند.

این کتاب حاصل تلاش‌های نوجویانۀ نویسنده در رویکردی پسااستعماری به ادبیات داستانی ایران در دورۀ پهلوی دوم است که بازنمایی و واکاوی حساسیت‌های قشر روشنفکر را در فضای بحران‌زدۀ جامعه که از نتایج حاکمیت استعمار و استبداد در کشور بوده‌اند، مرکز توجه قرار داده است. از آنجا که زبان و بیان ادبی و هنرمندانه، نقطۀ حساس فرهنگی تمامی جوامع به شمار می‌رود، شعر و ادبیات داستانی ایران نیز از دایرۀ تأثیر و تأثرات استعمار و تبعات آن خارج نبوده است.

کتاب با فصلی از معرفی و نقد ادبیات پسااستعماری به ذکر تاریخچه‌ای از آن می‌پردازد و در چهار فصل بعدی، پس از ارائۀ شرح‌حال مختصری از زندگی و فعالیت چهار نویسندۀ این دوره، یعنی سیمین دانشور، رضا براهنی، غلامحسین ساعدی و جلال آل احمد، آثار برجستۀ اینان که تطبیق بیشتری با آموزه‌ها و اصول نقد پسااستعماری دارند، مورد بررسی و تحلیل نقد پسااستعمارگرایانه قرار گرفته است. سیر تحولات جامعه از نگاه اندیشه‌های استعمارستیز این چهار نویسنده به عنوان نمایندگان ادبیات معاصر ایران، از آن‌رو که این نویسندگان در اغلب آثار خود در پی ترسیم پیامدهای تخریب‌گرانه وابستگی به استعمار هستند، چشم‌اندازی کلی از ادبیات داستانی پیش از انقلاب 1357 و جامعۀ آن دوران به دست می‌دهد که تنها از عهدۀ روشنفکرانی انتقادگر برمی‌آید که خود در میان مردم و با مردم زیسته‌اند و زبان گویای آنها شده‌اند.