پنجاه سپیدسرا (از احمد شاملو تا دهۀ 1370): تفاوت میان نسخه‌ها

| پیش از =

}}

==گزارش کتاب==

شعر منثور به زبان ساده، شعری است که در آن وزن‌های عروضی کهن یا آزاد/ نیمایی حضور نداشته باشد یا در شکل/ فرم آن حضوری تعیین‌کننده نداشته باشد. البته شعر منثور در اروپا به‌ویژه فرانسه، از نیمۀ دوم سدۀ نوزدهم میلادی با سروده‌های شارل بودلر، آرتور رمبو و استفن مالارمه آغاز و با سروده‌های سن ژون پرس، پیر روردی، هانری میشو، رنه شار، پل الوار و دیگران در سدۀ بعد متداول شد. به طبع هر یک از شاعران به دلیل یا دلایلی به سرودن شعر در زبان نثر توجه نشان دادند.

شعر منثور در حدود دهه‌های 1330 ـ 1340 در ایران بیشتر به نام «شعر سپید» شناخته شد. البته در ادبیات اروپا به‌ویژه انگلستان، شعر سپید به شعر موزون بی‌قافیه گفته می‌شود. این نوع شعر از روزگار ویلیام شکسپیر و جان میلتون در ادبیات انگلیسی سابقه داشته است. غلط مصطلح «شعر سپید» در دهه‌های 1350 ـ 1370 بیش از پیش رواج یافت. صرف‌نظر از حوزۀ اصطلاح به نظر می‌رسد شعر سپید پس از دورۀ تجربه و تردید (از آغاز تا دهۀ 1330) در دهه‌های 1340 ـ 1350 به دورۀ تکوین و در دهه‌های 1360 ـ 1370 به دورۀ تثبیت وارد شده باشد. در واقع می‌توان شعر سپید را شاخه‌ای به کلی مستقل از شعر نو در ایران دانست و از این‌رو باید جداگانه به بحث، بررسی و پژوهش دربارۀ آن پرداخت.

انتخاب‌ها فقط از میان شاعرانی انجام شده که بخش اعظم سروده‌هایشان از آغاز شاعری در چارچوب یکی از گرایش‌های شعر سپید قرار داشته است. بنابراین شاعرانی که در دوره‌های مختلف شعری به سرودن در قالب‌های سنتی، نوسنتی، نوگرایی اعتدالی و نوگرایی نیمایی توجه نشان داده‌اند، در این انتخاب در نظر گرفته نشده‌اند.<ref> [https://literaturelib.com/books/4852 ر.ک: پایگاه کتابخانه تخصصی ادبیات]</ref>

==پانويس ==

<references />