س‍ی‍دای‌ ن‍س‍ف‍ی‌، میرعابد: تفاوت میان نسخه‌ها

'''میرعباد سیدای نسفی'''، (زنده در 1091ق/ 1713م) از شعرای قرن یازدهم، احتمالاً حنفی مذهب و دارای دیوان اشعار است.

وی در شهر نسف، از بلاد ماوراءالنهر، نزدیک بخارا که امروزه جزء شهرهای جنوب شرقی جمهوری ازبکستان محسوب می‌شود، پا به عصره وجود نهاد<ref>ر.ک: سیدای نسفی، میرعباد، ص7</ref>.

از زمان تولد وی در تاریخ، خبری نیست. برخی با توجه به نوشته ملیحای سمرقندی، ملاقات آن دو که در سال 1089ق/ 1678م صورت گرفته، سن او را در آن زمان، 37- 38 سال تخمین زده و سال تولدش را در سال 1046- 1047ق/ 1637- 1638م، محتمل دانسته‌اند<ref>ر.ک: همان، ص8</ref>.

وی در عنفوان جوانی، به منظور کسب علم و دانش، نسف را به مقصد شهر بخارا که در آن روزگار، مرکز علم و ادب بود، ترک کرد و در آن شهر، رحل اقامت افکند و در یکی از حجره‌ها طلبگی مدرسه نادر دیوان بیگی، مستقر شد. هرچند از میزان معلومات و علومی که سیدا تلمذ کرده، اطلاعی در دست نیست، اما آنچه که از آثار او می‌توان دریافت، این است که وی حداقل سطوحی از دروس حوزوی را آموخته و تاریخ اسلام و ادبیات فارسی را به نیکی دنبال کرده و آثار زیادی از شعرا را مورد مطالعه و برسی قرار داده

و اشعارش در حوزه بخارا، زبانزد خاص و عام بوده است<ref>همان</ref>.

درباره مذهب وی، سخنی به میان نیامده و شاید جو مارکسیستی حاکم بر شوروی سابق، اجازه چنین تحقیقی را نداده است؛ اما از مذهب غالب بر ماوراءالنهر و از مجموعه اشعار وی می‌توان نتیجه گرفت که او بر مذهب حنفی بوده و بر طریقه نقشبندیه، سلوک می‌نموده است<ref>همان، ص15</ref>.

همان‌گونه که تاریخ ولادت سیدا را هاله‌ای از ابهام فراگرفته، تاریخ وفات او نیز به چنین وضعی گرفتار آمده است. وی طبق نوشته خود، در سال 1091ق/ 1713م، زنده بوده است و بهاريات 182 بيتی خود را که داستانی از زبان حال حیوانات است منظوم کرده است<ref>ر.ک: همان، ص7</ref>.

وی صاحب دیوان اشعار می‌باشد. دیوان وی  8422 بیت دارد که شامل قصاید، مثنویات، رباعیات، مخمسات، مسدسات، غزلیات، بهاریات و شهرآشوب است. وجه غالب اشعار او را، به‌خصوص در غزلیات، سبک هندی تشکیل می‌دهد<ref>ر.ک: همان، ص20</ref>

<references />

سیدای نسفی، میرعباد، «دیوان سیدای نسفی»، با تصحیح و مقدمه حسن رهبری، تهران، الهدی، 1382.

{{وابسته‌ها}}

[[دیوان سیدای نسفی]]