ح‍اف‍ظ اص‍ف‍ه‍ان‍ی‌، م‍ح‍م‍د: تفاوت میان نسخه‌ها

از کلمه حافظ که در آن ایام، لقب عام کسانی بوده است که قرآن را از بر می‌خوانده‌اند، ممکن است نتیجه گرفت که مؤلف یا پدرش، این پیشه را داشته‌اند. اینکه در متن کتاب، مکرر به آیات قرآن و احادیث استشهاد شده و مؤلف در دیباچه کتاب نوشته است راهنمایی برای یاد گرفتن متشابهات قرآن تدوین کرده بود، می‌رساند که با علوم قرآنی آشنا و به تعلیمات اسلامی، علاقه‌مند بوده است<ref>ر.ک: همان</ref>.

در اینکه حافظ اصفهانی شیعه بوده است، تردید نیست. مکرر به خاندان عصمت و طهارت، اظهار ارادت کرده است؛ از جمله در دیباچه کتاب می‌گوید که به عدد چهارده معصوم(ع)، چهارده اختراع کرده‌ام و در شعری که گویا اثر طبع او باشد، خود را بنده دوازده امام و خاک پای چهارده معصوم(ع) خوانده است<ref>ر.ک: همان</ref>.

احتمال می‌رود حافظ اصفهانی ایام جوانی را در اصفهان گذرانیده و بعد، برای کسب علم و تکمیل معلومات خود، به خراسان که در آن وقت، مرکز علم و ادب ایران بوده، رفته است<ref>ر.ک: همان</ref>.

از اظهار ارادتی که به غیاث‌الدین منصور دشتکی، دانشمند معروف آن زمان کرده است، این احتمال قوت می‌گیرد که شاید شاگرد یا تربیت‌یافته او باشد؛ به‌خصوص که کتاب را به نام او تألیف کرده است<ref>ر.ک: همان</ref>.