۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
علم الأصول تاريخاً و تطوراً: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - 'شهيد اوّل' به 'شهيد اوّل '
جز (جایگزینی متن - 'وحيد بهبهانى' به 'وحيد بهبهانى ') |
جز (جایگزینی متن - 'شهيد اوّل' به 'شهيد اوّل ') |
||
| خط ۸۱: | خط ۸۱: | ||
2. مرحله دوم: اين مرحله، آغاز عصر تصنيف بود و مهم‌ترين شخصيت‌هاى اين دوره عبارتند از ابن ابى عقيل صاحب كتاب«المتمسك بحبل آل الرسول»؛ ابن جنيد اسكافى صاحب كتاب«كشف التمويه و الالباس على اغمار الشيعة فى امر القياس»؛ [[علم‌الهدی، علی بن حسین|سيد مرتضى]] صاحب كتاب«الذريعة فى علم اصول الشريعه» و... | 2. مرحله دوم: اين مرحله، آغاز عصر تصنيف بود و مهم‌ترين شخصيت‌هاى اين دوره عبارتند از ابن ابى عقيل صاحب كتاب«المتمسك بحبل آل الرسول»؛ ابن جنيد اسكافى صاحب كتاب«كشف التمويه و الالباس على اغمار الشيعة فى امر القياس»؛ [[علم‌الهدی، علی بن حسین|سيد مرتضى]] صاحب كتاب«الذريعة فى علم اصول الشريعه» و... | ||
3. مرحله سوم: برخى از محققان از جمله [[طوسی، محمد بن حسن|شيخ طوسى]]، ابن ادريس، محقق حلّى، [[حلی، حسن بن یوسف|علامه حلّى]]، فخر المحققين، شهيد | 3. مرحله سوم: برخى از محققان از جمله [[طوسی، محمد بن حسن|شيخ طوسى]]، ابن ادريس، محقق حلّى، [[حلی، حسن بن یوسف|علامه حلّى]]، فخر المحققين، [[شهید اول، محمد بن مکی|شهيد اوّل]] ، [[شهيد ثانى]]، شيخ بهائى، صاحب معالم، [[محقق خوانساری، حسین بن محمد|محقق خوانسارى]] ، فاضل تونى و محقق شيروانى از مهم‌ترين شخصيت‌هاى اين دوره محسوب مى‌شوند. | ||
4. مرحله چهارم: مرحله چهارم، در كربلا توسط [[وحید بهبهانی، محمدباقر|وحيد بهبهانى]] ظهور كرد. وى، در عصرى زندگى مى‌كرد كه اخبارى‌گرى سيطره داشت. او، با تلاش فراوان توانست اخبارى‌گرى را ساقط و اصولى‌گرى را به جاى آن بنشاند. اين دوره، با [[وحید بهبهانی، محمدباقر|وحيد بهبهانى]] شروع شد و با [[آخوند خراسانى]] و متأخرين از علماء، مانند [[عراقی، ضیاءالدین|محقق عراقى]] ، اصفهانى، نايينى و خويى به اوج خود رسيد. | 4. مرحله چهارم: مرحله چهارم، در كربلا توسط [[وحید بهبهانی، محمدباقر|وحيد بهبهانى]] ظهور كرد. وى، در عصرى زندگى مى‌كرد كه اخبارى‌گرى سيطره داشت. او، با تلاش فراوان توانست اخبارى‌گرى را ساقط و اصولى‌گرى را به جاى آن بنشاند. اين دوره، با [[وحید بهبهانی، محمدباقر|وحيد بهبهانى]] شروع شد و با [[آخوند خراسانى]] و متأخرين از علماء، مانند [[عراقی، ضیاءالدین|محقق عراقى]] ، اصفهانى، نايينى و خويى به اوج خود رسيد. | ||