۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
خوانساری، ابوالفضل: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - ' ' به ' '
جز (جایگزینی متن - 'سيد ابوالقاسم خوئى' به 'سيد ابوالقاسم خوئى ') |
جز (جایگزینی متن - ' ' به ' ') |
||
| خط ۲۸: | خط ۲۸: | ||
|- | |- | ||
|برخی آثار | |برخی آثار | ||
|data-type='authorWritings'|[[الجوهر النضید في شرح فروع التقلید من کتاب العروة الوثقی]] / نوع اثر: کتاب | |data-type='authorWritings'|[[الجوهر النضید في شرح فروع التقلید من کتاب العروة الوثقی]] / نوع اثر: کتاب / نقش: نويسنده | ||
|-class='articleCode' | |-class='articleCode' | ||
|کد مولف | |کد مولف | ||
| خط ۳۸: | خط ۳۸: | ||
«شيخ ابوالفضل نجفى خوانسارى» در سال 1336ق (1296ش) در محلّه بيدآباد اصفهان متولد شد. پدرش شيخ احمد از عالمان بزرگ خوانسار و اصفهان در عصر خود بود و ضمن تدريس علوم دينى، به ارشاد و هدايت مردم نيز مشغول بود. | «شيخ ابوالفضل نجفى خوانسارى» در سال 1336ق (1296ش) در محلّه بيدآباد اصفهان متولد شد. پدرش شيخ احمد از عالمان بزرگ خوانسار و اصفهان در عصر خود بود و ضمن تدريس علوم دينى، به ارشاد و هدايت مردم نيز مشغول بود. | ||
ابوالفضل در يازده سالگى پس از فوت پدر در اصفهان تحت تكفّل جدّ مادرى‌اش، شيخ ابوتراب كلار دشتى مازندرانى قرار گرفت و پس از آن در حوزه علميّه اصفهان از استادان بزرگى همچون شيخ هبه‌اللّه هرندى، سيّد احمد مقدّس، ميرزا على‌آقا شيرازى، شيخ احمد فيّاض، شيخ محمدحسن نجف‌آبادى كسب فيض نمود. پس از آن در هيجده سالگى (1314ش) به نجف اشرف مهاجرت كرد. آن زمان دوران بالندگى و شكوفايى حوزه علميّه نجف بود. در حوزه علميّه نجف لحظه‌اى از كسب فيض از محضر اساتيد و بزرگان غفلت نورزيد و ضمن تحصيل، به تدريس نيز مى‌پرداخت. در مدّت بيش از شانزده سال اقامت در نجف اشرف از حوزه درسى اساتيد زيادى بهره برد؛ تعدادى از اين اساتيد و دروس تدريسى آن‌ها عبارت است از: ميرزا محمدباقر زنجانى (كفايه)، شيخ صدرآباد كوبه‌اى (كتاب‌هاى منظومه سبزوارى و شوارق الالهام)، ميرزا على‌آقا قاضى (اخلاق و عرفان)، سيّد ابوالحسن اصفهانى (خارج فقه)، آقا ضياءالدّين عراقى (خارج اصول)، آيت‌اللّه [[خویی، ابوالقاسم|سيد ابوالقاسم خوئى]] | ابوالفضل در يازده سالگى پس از فوت پدر در اصفهان تحت تكفّل جدّ مادرى‌اش، شيخ ابوتراب كلار دشتى مازندرانى قرار گرفت و پس از آن در حوزه علميّه اصفهان از استادان بزرگى همچون شيخ هبه‌اللّه هرندى، سيّد احمد مقدّس، ميرزا على‌آقا شيرازى، شيخ احمد فيّاض، شيخ محمدحسن نجف‌آبادى كسب فيض نمود. پس از آن در هيجده سالگى (1314ش) به نجف اشرف مهاجرت كرد. آن زمان دوران بالندگى و شكوفايى حوزه علميّه نجف بود. در حوزه علميّه نجف لحظه‌اى از كسب فيض از محضر اساتيد و بزرگان غفلت نورزيد و ضمن تحصيل، به تدريس نيز مى‌پرداخت. در مدّت بيش از شانزده سال اقامت در نجف اشرف از حوزه درسى اساتيد زيادى بهره برد؛ تعدادى از اين اساتيد و دروس تدريسى آن‌ها عبارت است از: ميرزا محمدباقر زنجانى (كفايه)، شيخ صدرآباد كوبه‌اى (كتاب‌هاى منظومه سبزوارى و شوارق الالهام)، ميرزا على‌آقا قاضى (اخلاق و عرفان)، سيّد ابوالحسن اصفهانى (خارج فقه)، آقا ضياءالدّين عراقى (خارج اصول)، آيت‌اللّه [[خویی، ابوالقاسم|سيد ابوالقاسم خوئى]] (رسائل، مكاسب، كفايه و خارج فقه و اصول)، شيخ محمدحسين غروى اصفهانى (كمپانى) عارف نامى (خارج اصول و فقه). | ||
وى در طول مدّتى كه نجف اشرف سكونت داشت، بيش از بيست بار پياده به كربلاى معلّا سفر نمود. در طول اقامت در نجف موفّق به دريافت اجازاتى از عالمان اين حوزه شد كه عبارت‌اند از: | وى در طول مدّتى كه نجف اشرف سكونت داشت، بيش از بيست بار پياده به كربلاى معلّا سفر نمود. در طول اقامت در نجف موفّق به دريافت اجازاتى از عالمان اين حوزه شد كه عبارت‌اند از: | ||