تاریخ روایی شاعران؛ دفتر دوم: شهریار: تفاوت میان نسخه‌ها

ایران در جایگاه کشوری که تمدن و فرهنگش بر بستر سروده‌های شاعران بزرگی چون [[فردوسی، ابوالقاسم|فردوسی]]، [[سعدی، مصلح بن عبدالله|سعدی]]، [[مولوی، جلال‌الدین محمد|مولوی]]، [[حافظ، شمس‌الدین محمد|حافظ]] و. .. شکل گرفته و تا روزگار ما جریان یافته است، زمینه‌ای کاملاً مناسب برای طرح و بسط شخصیت شاعران است.

لحن صمیمی و گفتارگونۀ بیشتر خاطرات و روایات نیز به گرمی بیشتر این رسانه منجر می‌شود و با سیطره بر ذهن و حوصلۀ خواننده، دیگر به‌راحتی او را رها نمی‌کند. در بخشی از خاطرۀ هوشنگ ابتهاج آمده است: «یک بار هم (نیما) می‌گفت: جایی با [[شهریار، سید محمدحسین|شهریار]] رفته بودیم، نشسته بودیم که یک‌دفعه شهریار با آرنجش زد به پهلویم و گفت: پاشو پاشو. گفتم: چرا، چه شده؟ گفت: آقا!. .. آقا! پشت به آقا نشسته‌ای! منظور [[شهریار، سید محمدحسین|شهریار]] [[امام علی علیه‌السلام|حضرت علی(ع)]] بوده! نمی‌دانید نیما اینها را چه بامزه تعریف می‌کرد».

در این کتاب بعد از ذکر مطالب و نکاتی دربارۀ زندگی و روزگار [[شهریار، سید محمدحسین|شهریار]]، خاطراتی از [[ابتهاج، هوشنگ|هوشنگ ابتهاج]]، خاطراتی از زبان [[ترقی،‌ بیژن|بیژن ترقی]] و خاطرات دیگر آورده شده است؛ از جمله [[فریدون مشیری]]، [[همایی، جلال‌الدین|جلال‌الدین همایی]]، [[فریدون توللی]]، [[شاملو، ولی‌قلی بن‌ داودقلی|شاملو]]، [[سیمین بهبهانی]] و. ...<ref> [https://literaturelib.com/books/7404 ر.ک: کتابخانه تخصصی ادبیات] </ref>