حسین علیه‌السلام از زبان حسین علیه‌السلام: تفاوت میان نسخه‌ها

'''حسین علیه‌السلام از زبان حسین علیه‌السلام''' تألیف [[محمدیان، محمد|محمد محمدیان]]، این کتاب شرح زندگی و زمانه [[امام حسین علیه‌السلام|امام حسین(ع)]] از زبان خود ایشان است. نویسنده با استناد به منابع معتبر روایی این اثر فاخر را به رشته تحریر درآورده و از بیان هرگونه مطلب غیر مستند و حتی ضعیف پرهیز کرده است.  

این کتاب در هشت فصل تمام زندگی سیدالشهداء، دوران ولادت [[امام حسین علیه‌السلام]] تا شهادت آن حضرت و پس از آن را از زبان این امام بزرگوار روایت می‌کند.

در کتاب [[امام حسین علیه‌السلام|حسین(ع)]] از زبان [[امام حسین علیه‌السلام|حسین(ع)]]، تلاش شده است نقل‌های معتبر و مستند از سخنان [[امام حسین علیه‌السلام|امام حسین(ع)]] که در میان آثار روایی و تاریخی وجود دارد ارائه گردد، اما نگاه سلبی و بیان موارد قابل تأمل و یا غیرواقعی و دست گذاشتن بر موارد تحریف شده و توضیح اشتباهات و خطاهای مورخان و نویسندگان در این کتاب نیامده است.

مطالب کتاب از ابتدا تا انتها به صورت اول شخص تنظیم شده و روایت مستقیم از زبان [[امام حسین علیه‌السلام|امام حسین(ع)]] می باشد. همچنین ماجرای اسارت کاروان تا بازگشت به کربلا و سپس مدینه از زبان حضرت زینب (سلام الله علیها) روایت می‌شود.

لیکن با توجه به اینکه در کتب تاریخی و روایی، راوی می گوید: من حضور داشتم که چنین حادثه‌ای رخ داد و [[امام حسین علیه‌السلام|امام حسین(ع)]] در این حادثه چنین مطلبی را فرمود و یا چنین عکس العملی را نشان داد و یا چنین تصمیمی را گرفت، در کتاب پیش رو مقدمه بیانات حضرت با اندکی ویرایش از زبان حضرت بیان شده و لذا از ابتدا تا انتهای کتاب راوی دیگری وجود ندارد. و برای تمایز و تشخیص این دو از هم، توضیحات راوی داخل کروشه و با رنگ متفاوت تمایز یافته است تا با سخنان اصلی حضرت مخلوط نشود و خواننده بتواند سخن آن حضرت را از غیر آن بازشناسد.<ref> [https://hadith.net/post/76549 ر.ک: پایگاه اطلاع‌رسانی حدیث شیعه (حدیث نت)]</ref>

'''بخشی از متن کتاب:'''  

 

هنگام عصر دستور حرکت دادم و یارانم آماده كوچ شدند. به منادی دستور دادم همگان را برای نماز عصر فرابخواند. جلوایستادم و نماز عصررا خواندم. پس ازآن رو به سپاه حر کردم و بعد از حمد و ثنای خداوند گفتم:] مردم! من، پسر دختر رسول خدا(ص) هستم. اهل بيت پيامبر، براى حكومت بر شما سزاوارتراز مڈعیانی هستند که به ناحق، این مقام را اشغال کرده‌اند و با دشمنی و ستم در میان شما رفتار می‌کنند. خشنودی خداوند در این است که به خداوند اعتماد کنید و حق را برای اهل حق بشناسید. اگر هم از ما ناراضی هستید و حقّ ما را به رسمیت نمی‌شناسید و رأیتان برخلاف نامه‌هایی است که رسیده و نمایندگان‌تان گفته‌اند، از همین جا بازمی‌گردم.<ref> ر.ک: متن کتاب، ص161 </ref>