۱۱۱٬۴۸۶
ویرایش
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - ' می آ' به ' میآ') |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - ' می ب' به ' میب') |
||
خط ۷۶: | خط ۷۶: | ||
#:از مطلعهای زیبای غزلیات دو نمونه نقل میشود:{{شعر}} | #:از مطلعهای زیبای غزلیات دو نمونه نقل میشود:{{شعر}} | ||
#:{{ب|''مشنو که مرا به ز تو یار دگری هست''|2=''مسموع نباشد که ز جاندوست تری هست''}} | #:{{ب|''مشنو که مرا به ز تو یار دگری هست''|2=''مسموع نباشد که ز جاندوست تری هست''}} | ||
#:{{ب|''با یاد لبت ساقی چون | #:{{ب|''با یاد لبت ساقی چون میبه قدح ریزد''|2=''صد کُشته به یک جرعه از خاک برانگیزد''<ref>ر.ک: همان</ref>}}{{پایان شعر}} | ||
# طبیعت: | # طبیعت: | ||
#:یکی از مایههای زیبایی و جاذبه شعر [[خجندی، کمالالدین مسعود|کمال]]، حضور طبیعت در شعر اوست. گل، بهتنهایی، در غزلیات [[خجندی، کمالالدین مسعود|کمال]] نقشی رنگین و دلانگیز دارد و حسن مطلع شمار بسیاری از غزلهای او، مرهون حضور گل و ریحان و بوی خوش طبیعت است. در دیوان کمال، به غزلهایی برمیخوریم که گلها و ریاحین مضمون ساز بیت بیت آنها شدهاند و از سخن شاعر، رایحهای روحپرور به مشام میرسد؛ مثلاً غزلی به مطلع:{{شعر}} | #:یکی از مایههای زیبایی و جاذبه شعر [[خجندی، کمالالدین مسعود|کمال]]، حضور طبیعت در شعر اوست. گل، بهتنهایی، در غزلیات [[خجندی، کمالالدین مسعود|کمال]] نقشی رنگین و دلانگیز دارد و حسن مطلع شمار بسیاری از غزلهای او، مرهون حضور گل و ریحان و بوی خوش طبیعت است. در دیوان کمال، به غزلهایی برمیخوریم که گلها و ریاحین مضمون ساز بیت بیت آنها شدهاند و از سخن شاعر، رایحهای روحپرور به مشام میرسد؛ مثلاً غزلی به مطلع:{{شعر}} |