در سرزمین امام‌باره‌ها: مطالعۀ انسان‌شناختی فرهنگی اسلامی و تشیع مردمی در هند: تفاوت میان نسخه‌ها

فصل چهارم: آیین های رمضان و شعبان درمیان شیعیان هند

سرزمین هند موزه‌ای زنده از تاریخ تمدن ایران است. رابطۀ عمیق و خاصی که دو تمدن ایران و هند در طول تاریخ داشته‌اند را به ندرت می‌توان میان دو منطقۀ مشابه دیگر یافت. این رابطه، فراتر از یک هم جواری جغرافیایی، مجموعه‌ای از ارتباطات فرهنگی و تمدنی بوده که بسیاری از ویژگی‌ها و تحولات طرفین را تحت تأثیر قرار داده است. حضور فرهنگ هندی در بسیاری از عرصه‌های فرهنگ مادی و غیرمادی جامعۀ ایرانی بخشی از این ارتباط بوده و تأثیری که ایران بر سرزمین هند از دوره‌های تمدن هخامنشی و حتی تمدن های ماقبل آریایی فلات ایران داشته، سبب شده است نوعی خویشاوندی عمیق فرهنگ بین این دو حوزۀ تمدنی شکل بگیرد. حتی طی یک دورۀ هشتصد ساله، ایرانیان مهاجر بخش بسیار مهمی از تمدن اسلامی هند را تحت سیطرۀ نفوذ خودشان داشته‌اند و زبان فارسی، زبان اصلی نخبگان سیاسی و فرهنگی و فکری هند بوده است. این این وضعیت به معنای سیطرۀ تام فرهنگ و زبان فارسی در هند نیست، بلکه بیانگر اهمیت و قابلیت‌های زبان و فرهنگ فارسی و ایرانی است. مهم تر از همه بیانگر قابلیت‌های بسیار بالای فرهنگ هندوستان است که برای توسعۀ خودش، به راحتی به شیوه‌های خلاقانه‌ای عناصر فرهنگی (زبان، مذهب، هنر و. ..) را از سایر سرزمین ها می‌گیرد و در یک صورت بندی نوین، الگوهای خاص خودش را برای رشد فرهنگی ایجاد می‌کند.