مرقع ناصری: تفاوت میان نسخه‌ها

تمایل انسان به ثبت و ضبط آنچه دریافت و مشاهده می‌کند، پیشینه‌ای بس طولانی دارد، و در گذر زمان رو به تکامل نهاده، و صورت بندی‌های گونه گونی را یافته است. از نخستین جلوه‌های شناخته شده‌ی این تمایل در میان سنگ نگاره‌ها و حکاکی‌های باستانی، تا واپسین ابزار نوین ثبت و ضبط، همواره ابعاد ذهنی انسان، مورد واکاوی‌های متفکرین و اندیشمندان بوده، و طی سالیان متمادی نیز نظریات و آرای متعددی در باب ماهیت و حقایق پنهان تاریخ، بر اساس مشاهدات و مکتوبات، از سوی صاحب نظران ارائه شده است. در این میان، رویکردهای تک سویه به شواهد تاریخی و پژوهش‌های تک رشته‌ای، به تنهایی نمی‌توانند مبین تصویری شفاف از پدیده‌های تاریخی باشند، و نیازمند هم پوشانی لایه‌های متعدد از مستندات و مکتوبات، بر اساس تحقیقات چند رشته‌ای و میان رشته‌ای هستند تا مسیر پاسخگویی به بسیاری از پرسش‌های تاریخی را هموار سازند. از این منظر، شناخت و دسته‌بندی اسناد معتبر نقش بسزایی در مکاشفه‌های پژوهشی ایفا می‌کند، و تاریخ را از گزیده نگاری‌های شخصی برحذر می‌دارد. چنانکه جنبه‌ی روایی هنر ایرانی در میان طرح ها و نگاره‌های نقش بسته بر کتب و رسالات، ظروف، اشیاء، کاشی کاری‌ها، دیوارها و جز این‌ها، تا بیش از مواجهه با مناسبات هنر جدید در غرب، نقش تعیین کننده‌ای در پژوهش‌های تاریخی ایفا کرده است. برخی از این نگاره‌ها، همان تاریخ مکتوبی هستند که گویای احوال مردم این سرزمین کهن شده است. در میان مطالعات فرهنگی و تاریخی ایران، همان گونه که شعر به تنهایی خیال انتزاعی شاعر نیست و شاعر از حقیقتی پنهان اما با زبانی استعاره سخن می‌گوید، بسیاری از آثار هنری ایران در طی سده‌های پیشین، تنها به عنوان هنرهای زیبا و موزه‌ای مورد تحلیل و بررسی قرار نگرفته‌اند،بلکه گاه به مثابه روایتگرهایی تاریخی، زبان مصور تاریخ بوده‌اند. کتاب حاضر نمونه‌ای از آن موارد است. بدین سبب که [[ناصرالدین ‌شاه قاجار|ناصرالدین شاه]] آنچه را که می‌دید نقش می‌کرد، بسان طراحی واقع گرا؛ اما انتخاب فرم ها و ترکیب بندی آثارش مانند هنرمندان واقع گرای غربی نبود. در چهره نگاری‌ها به شبیه سازی می‌اندیشید، چه آنجا که از مدلی زنده در مقابل خویش بهره می برد، و چه آنجا که از روی کارت پستال‌ها و روزنامه‌های فرنگی نمونه سازی می‌کرد. دقت در ترسیم و تکرار یک فیگور در کنار هم، نشان از آن دارد که گاه الگویی مشخص در مشق طراحی داشت، اما اگر به استقبال تخیل خویش می‌رفت، در کنار آن اثر می‌نوشت: «خیالی». بنابراین آنچه که شاه در مقام یک طراح به دنیای پیرامون خویش می‌اندیشید به مانند یک طراح با بیانی ساده و دور از جزئیات، ماهیت اصلی یک فیگور یا دورنما را به تصویر می‌کشید، اما آنجا که در نقش یک راوی، رخدادها را بیان می‌کرد، کمابیش کوچک ترین جزییات را مصور می‌نمود. در واقع [[ناصرالدین ‌شاه قاجار|ناصرالدین شاه]] طراح، همان راوی قدرتمند تاریخی بود که گاه با در هم آمیختن خیال و واقعیت، آنچه را که اراده‌ی خویش بود منقوش می‌کرد و گاه در کنار آن نیز یادداشتی را می‌نوشت که نشان از موقعیتی حقیقی داشت که پیش از خلق اثر رخ داده بود؛ به بیانی دیگر می‌توان گفت، تخیل هنری شاه در بسیاری از آثار، نمودی بیرونی و واقعی داشت.