ابن ابی‌الحدید و فهم نهج‌البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها

نهج‌البلاغه در زمرۀ کتاب‌های حدیثی به شمار می‌رود، ولی با ساختاری ویژه و درون مایه و برون مایه‌ای متفاوت. این کتاب عظیم مجموعه‌ای از کلام علوی است؛ کلامی در اوج بلاغت و متنی ادبی در ستیغ فصاحت، که جلوه‌های بلاغت در آن موج می زند و نمودهای فصاحت در آن حیرت آور است و محتوای آن، فراتر از کلام بشر و فرودتر از کلام خالق است.   

[[ابن ابی‌الحدید، عبدالحمید بن هبةالله|ابن ابی‌الحدید]]، ادیب و شاعر، از آن دست افرادی است که با التفات به دریای معانی و مفاهیم نهج‌البلاغه در برابر آن سر تعظیم فرود آورده، آنگاه در قامت بزرگ ترین و مشهورترین شارح این کتاب ارزشمند و ماندگار، مجذوب کلام امیر بیان شده و کتاب ارزشمند شرح نهج‌البلاغه را نگاشته است. روش فهم سخن [[امام علی علیه‌السلام]] توسط ابن ابی‌الحدید معتزلی در نوع خود و با توجه به زمانی که وی در آن می زیسته، قابل توجه است. کتاب پیش رو تلاشی است برای فهم روش تفسیری ابن ابی‌الحدید و می‌کوشد روش تعامل او با حدیث و روایت را دریابد و منابع او را برای تفسیر این گوهر مکتوب، اعتبارسنجی کند و لغزش‌های احتمالی شارح را بر اساس رجوع به منابع توضیح دهد.