پرش به محتوا

مناقب اهل‌بیت(ع) در شعر کهن فارسی گزیده قصاید پنجاه شاعر منقبت سرا از اول تیموریان تا آخر صفویان: تفاوت میان نسخه‌ها

جز
جایگزینی متن - 'ب های ' به 'ب‌های '
جز (جایگزینی متن - ' (ع)' به '(ع)')
جز (جایگزینی متن - 'ب های ' به 'ب‌های ')
برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه
خط ۳۸: خط ۳۸:
این زبان فارسی از شعر کمال الدين عبدالرزاق در وصف رسول (ص) گرفته، تا اشعار شیخ [[کاشی، حسن|حسن کاشی]] در منقبت [[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]] و تا محتشم در باره عاشورا، زبان عشق و فرهنگ فارسی اسلامی بود. در این زبان، اسلام و تاریخ آن، آنچنان که پارسی زبان دوست دارد، انعکاس داشته و دارد. حرکت مفاهیم منقبت و مدحت اهل بیت در زبان فارسی، یک حرکت عادی نبوده، بلکه موجی خروشان بود که از دل شاعران بر می آمد و در دل این مردم می نشست و آنان را به وجد می آورد.
این زبان فارسی از شعر کمال الدين عبدالرزاق در وصف رسول (ص) گرفته، تا اشعار شیخ [[کاشی، حسن|حسن کاشی]] در منقبت [[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]] و تا محتشم در باره عاشورا، زبان عشق و فرهنگ فارسی اسلامی بود. در این زبان، اسلام و تاریخ آن، آنچنان که پارسی زبان دوست دارد، انعکاس داشته و دارد. حرکت مفاهیم منقبت و مدحت اهل بیت در زبان فارسی، یک حرکت عادی نبوده، بلکه موجی خروشان بود که از دل شاعران بر می آمد و در دل این مردم می نشست و آنان را به وجد می آورد.


صدها شاعر، طی قرنهای ششم تا دوره جدید، با برجستگی تمام، خودشان را وقف منقبت خوانی کردند و عشق و محبت و ولاء و دوستی خود را نثار امامان(ع) کردند و به پای آن بزرگان ریختند. بسیاری از اینان، سنی بودند، اما سنیانی که حب اهل بیت رسول برای ایشان یک اصل بود. بسیاری هم از شیعیان امامی مذهب بودند. میراثی که از این شاعران در منقبت سرایی مانده، بخشی چاپ شده و بخشی همچنان زیر گرد و خاک کتاب های خطی و دست نخورده است.
صدها شاعر، طی قرنهای ششم تا دوره جدید، با برجستگی تمام، خودشان را وقف منقبت خوانی کردند و عشق و محبت و ولاء و دوستی خود را نثار امامان(ع) کردند و به پای آن بزرگان ریختند. بسیاری از اینان، سنی بودند، اما سنیانی که حب اهل بیت رسول برای ایشان یک اصل بود. بسیاری هم از شیعیان امامی مذهب بودند. میراثی که از این شاعران در منقبت سرایی مانده، بخشی چاپ شده و بخشی همچنان زیر گرد و خاک کتاب‌های خطی و دست نخورده است.


از شاعران مذکور در این کتاب می توان به [[کاشی، حسن|حسن کاشی]]، [[لطف‌الله نیشابوری]]، [[کاتبی نیشابوری]]، حسین بن حسن کمال خوارزمی، قاضی نظام الدین هروی، علی شهاب سبزواری قرن نهم، غباری هروی قرن نهم، باباسودائی ابیوردی، مولانا برندق بخارایی، [[ناصر بخارایی]]، [[کمال غیاث شیرازی]]، منظری شاعر قن یازدهم، ملاشاه قدسی، دعایی مشهدی قرن نهم، غواصی هروی قرن نهم، افچنگی خراسانی قرن نهم، [[ابن حسام هروی]] و مولانا توحیدی قرن نهم اشاره کرد.<ref> [https://www.cgie.org.ir/fa/news/215315 ر.ک: مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی] </ref>
از شاعران مذکور در این کتاب می توان به [[کاشی، حسن|حسن کاشی]]، [[لطف‌الله نیشابوری]]، [[کاتبی نیشابوری]]، حسین بن حسن کمال خوارزمی، قاضی نظام الدین هروی، علی شهاب سبزواری قرن نهم، غباری هروی قرن نهم، باباسودائی ابیوردی، مولانا برندق بخارایی، [[ناصر بخارایی]]، [[کمال غیاث شیرازی]]، منظری شاعر قن یازدهم، ملاشاه قدسی، دعایی مشهدی قرن نهم، غواصی هروی قرن نهم، افچنگی خراسانی قرن نهم، [[ابن حسام هروی]] و مولانا توحیدی قرن نهم اشاره کرد.<ref> [https://www.cgie.org.ir/fa/news/215315 ر.ک: مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی] </ref>