۱۰۶٬۳۳۱
ویرایش
مهدی(ع) فقرا؛ پژوهشی در جامعه‌شناسی فقر و انتظار: تفاوت میان نسخه‌ها
مهدی(ع) فقرا؛ پژوهشی در جامعه‌شناسی فقر و انتظار (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۱۷ آوریل ۲۰۲۴، ساعت ۰۱:۰۱
، ۱۷ آوریلجایگزینی متن - ' می خ' به ' می‌خ'
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'ی ترین ' به 'ی‌ترین ') برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - ' می خ' به ' می‌خ') |
||
| خط ۴۳: | خط ۴۳: | ||
از این رو، منجی برای حفظ وضع موجود طلب می‌شود و نه رشد و تغییر آن، تحقق عدالت و برابری، رؤیای دوری است که در زندگی فقرا جایی ندارد. منجی خواهد آمد در آمدنش شکی نیست؛ اما مهدی فقرا نیز مانند خدای فقرا، مهدی تقدیر و حفظ وضع موجود است و دروضعیتی که همه‌ی راه‌های دیگر به روی فرد بسته هستند، آخرین راه حل برای بقا و زنده ماندن. برهمین اساس، انتظار مهدی نیز نه از نوع انتظار برای ظهور و تغییر در زندگی فردی و اجتماعی که انتظار برای بدتر نشدن وضع موجود است. اما نویسنده نشان می‌دهد که در زندگی فقرا، ظهور این منجی برای تقسیم یک رؤیا و وعده‌ی تحقق اجتماعی برابر و عادلانه نیست. انتظار فقرا، انتظار یک اجتماع حقیقی نیست، بلکه امید به ظهور کسی است که در بهترین حالت، این واقعیت زندگی روزمره است که تقسیم می‌کند و البته سهم فقرا را هم می‌دهد. | از این رو، منجی برای حفظ وضع موجود طلب می‌شود و نه رشد و تغییر آن، تحقق عدالت و برابری، رؤیای دوری است که در زندگی فقرا جایی ندارد. منجی خواهد آمد در آمدنش شکی نیست؛ اما مهدی فقرا نیز مانند خدای فقرا، مهدی تقدیر و حفظ وضع موجود است و دروضعیتی که همه‌ی راه‌های دیگر به روی فرد بسته هستند، آخرین راه حل برای بقا و زنده ماندن. برهمین اساس، انتظار مهدی نیز نه از نوع انتظار برای ظهور و تغییر در زندگی فردی و اجتماعی که انتظار برای بدتر نشدن وضع موجود است. اما نویسنده نشان می‌دهد که در زندگی فقرا، ظهور این منجی برای تقسیم یک رؤیا و وعده‌ی تحقق اجتماعی برابر و عادلانه نیست. انتظار فقرا، انتظار یک اجتماع حقیقی نیست، بلکه امید به ظهور کسی است که در بهترین حالت، این واقعیت زندگی روزمره است که تقسیم می‌کند و البته سهم فقرا را هم می‌دهد. | ||
می‌توان نتیجه گرفت که دریک جامعه‌ی سرمایه‌داری، حتی انتظار نیز مستلزم داشتن حداقل از سرمایه هاست. و حتی اعتراض نیز سرمایه | می‌توان نتیجه گرفت که دریک جامعه‌ی سرمایه‌داری، حتی انتظار نیز مستلزم داشتن حداقل از سرمایه هاست. و حتی اعتراض نیز سرمایه می‌خواهد و درفقدان همه نوع سرمایه‌ی اتقصادی و فرهنگی واجتماعی، اعتراض، امکان بیان خود را نمی‌یابد و انتظاردیگر، انتظار دیگری و تغییر نیست؛ بلکه انتظار حفظ خود و از دست ندادن داشتن‌هاست. به نظر می‌رسد درجهان سیاه فقر، انتظار مذهب نارضایتی و تسلیم است؛ اما نه مذهب اعتراض.<ref> [https://historylib.com/books/2609/%D9%85%D9%87%D8%AF%DB%8C+%28%D8%B9%29+%D9%81%D9%82%D8%B1%D8%A7%D8%9B+%D9%BE%DA%98%D9%88%D9%87%D8%B4%DB%8C+%D8%AF%D8%B1+%D8%AC%D8%A7%D9%85%D8%B9%D9%87+%D8%B4%D9%86%D8%A7%D8%B3%DB%8C+%D9%81%D9%82%D8%B1+%D9%88+%D8%A7%D9%86%D ر.ک: کتابخانه تخصصی تاریخ اسلام و ایران] </ref> | ||
==پانويس == | ==پانويس == | ||