۱۰۶٬۳۳۳
ویرایش
تاریخ کتابت و قرائات قرآن کریم: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - ' می برد' به ' می‌برد'
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - ' می برد' به ' می‌برد') |
||
| (۲ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۶۱: | خط ۶۱: | ||
درس شانزدهم: مصاحف چاپی مشهور چهان اسلام | درس شانزدهم: مصاحف چاپی مشهور چهان اسلام | ||
==گزارش کتاب== | ==گزارش کتاب== | ||
پیامبر اکرم(ص) همزمان با تعلیم و ترویج قرائت و کتابت قرآن کریم و جمع و تدوین و تنظیم و ترتیب آیات و سوره‌ها در مصحف، نظام آموزش قرآن را با هدف فهم و بکارگیری زبان آن بنیان‌گذاری کردند. بر اساس زمینه‌های صدور حدیث «نزول قرآن بر هفت حرف»، رسول خدا(ص) هر قرائات برآمده از اختلاف‌های لهجه‌ای و زبانی مسلمانان را تجویز نمودند، و هم از گسترش تصریفات قرآن در سه حوزه‌ی کلمات، آیات و سوره‌ها استقبال کردند؛ قرائات تصریفی نماد پویایی و زایایی زبان قرآن و فهم صحابه است که آن را ممزوج با آیات یا به شکلی جدید برگرفته از ساختار زبان قرآن به کار | پیامبر اکرم(ص) همزمان با تعلیم و ترویج قرائت و کتابت قرآن کریم و جمع و تدوین و تنظیم و ترتیب آیات و سوره‌ها در مصحف، نظام آموزش قرآن را با هدف فهم و بکارگیری زبان آن بنیان‌گذاری کردند. بر اساس زمینه‌های صدور حدیث «نزول قرآن بر هفت حرف»، رسول خدا(ص) هر قرائات برآمده از اختلاف‌های لهجه‌ای و زبانی مسلمانان را تجویز نمودند، و هم از گسترش تصریفات قرآن در سه حوزه‌ی کلمات، آیات و سوره‌ها استقبال کردند؛ قرائات تصریفی نماد پویایی و زایایی زبان قرآن و فهم صحابه است که آن را ممزوج با آیات یا به شکلی جدید برگرفته از ساختار زبان قرآن به کار می‌بردند. با رحلت پیامبر اکرم(ص) از گسترش قرائات تصریفی و تفسیری جلوگیری و گستره‌ی هفت قرائات همسو با قرائت متواتر میان مسلمانان و موافق با رسم المصحف، در آغاز سده‌ی چهارم هجری در تألیف ارزشمند ابن مجاهد السبعة فی القراءات تثبیت شد. | ||
اصطلاح «تاریخ قرآن» را نخستین بار مستشرق آلمانی، [[نولدکه، تئودور|تئودور نولدکه]] در سال 1860 م، به کار برد. پس از او گرچه خاورشناسان دیگر درباره‌ی | اصطلاح «تاریخ قرآن» را نخستین بار مستشرق آلمانی، [[نولدکه، تئودور|تئودور نولدکه]] در سال 1860 م، به کار برد. پس از او گرچه خاورشناسان دیگر درباره‌ی شکل‌گیری متن قران به مطالعه و تألیف روی آوردند، ولی آثار خود را تاریخ قرآن نام ننهادند. در جهان اسلام، گویا نخستین بار [[موسی جارالله ترکستانی]] کتاب [[تاریخ القرآن و المصاحف]] را در سال 1323 ق/1905 م، منتشر کرد. با تألیف کتاب [[تاريخ القرآن (زنجانی)|تاریخ القرآن]] [[زنجانی، ابوعبدالله|ابوعبدالله زنجانی]] در سال 1354ق/1935 م، اصطلاح «تاریخ قرآن» در میان مسلمانان رواج یافت؛ چنان که هم اکنون به رغم آنکه عالمان و مفسران بزرگ معاصر، عنوان تاریخ قرآن را برای مباحث مرتبط با جمع و تدوین قرآن هرگز به کار نبرده‌اند، بیش از 25 کتاب تاریخ قرآن به زبان عربی و بیش از پنج تاریخ قرآن به زبان فارسی در دسترس اند. | ||
این اثر با حمایت مرکز هماهنگی و توسعه پژوهش و آموزش عالی قرآنی کشور تدوین و به عنوان منبع آموزشی درس تاریخ کتابت قرآن و قرائات رشته علوم قرآن و حدیث معرفی شده است.<ref> [https://www.historylib.com/books/2463 ر.ک: کتابخانه تخصصی تاریخ اسلام و ایران] </ref> | این اثر با حمایت مرکز هماهنگی و توسعه پژوهش و آموزش عالی قرآنی کشور تدوین و به عنوان منبع آموزشی درس تاریخ کتابت قرآن و قرائات رشته علوم قرآن و حدیث معرفی شده است.<ref> [https://www.historylib.com/books/2463 ر.ک: کتابخانه تخصصی تاریخ اسلام و ایران] </ref> | ||