غزنوی رازی، عطاء بن یعقوب: تفاوت میان نسخه‌ها

ابوالعلاء به دو زبان فارسی و عربی شعر می‌گفته و نمونه‌هایی از سروده‌های او در تذكره‌ها و كتب تراجم دیده می‌شود.

عوفی و یاقوت از دیوان‌های فارسی و عربی او یاد كرده‌اند كه در شرق و غرب عالم اسلامی خواستاران بسیار داشته است. وی در ترسل توانایی خاص داشته و در یكی از نامه‌های خود كه یاقوت بخشی از آن را نقل كرده است، ممدوح و مخاطب را با الفاظ و اصطلاحات علم نحو مدح و ثنا گفته و قدرت و تبحر خود را در ادای مطالب به صورت مصنوع و مزین ابراز داشته است.

دو اثر به ابوالعلاء منسوب است:

كه منظومه‌ای است حماسی در سرگذشت برزو پسر سهراب و در واقع مجموعه‌ای است از افسانه‌های مربوط به خاندان رستم كه فردوسی به آن‌ها نپرداخته و ظاهراً ابوالعلاء این منظومه را به عنوان ذیلی بر شاهنامه در نظر داشته است.

برزونامه با بخشی از داستان سهراب، بدان‌سان كه در شاهنامه آمده است، آغاز می‌شود و در برخی موارد ابیاتی از شاهنامه را با اندك تفاوتی دربردارد. این منظومه كلامی نسبتاً پخته و استوار دارد و سبك آن نزدیك به شیوۀ فردوسی است و تا حدودی از تأثیر عناصر فرهنگ و زبان عربی بركنار مانده است.

كه داستانی منظوم در احوال بیژن پسر گیو، پهلوان ایرانی است وبسیاری از ابیات آن از داستان بیژن و منیژۀ فردوسی برگرفته شده است.

نسخه‌ای از این اثر بدون نام سراینده در موزۀ بریتانیا موجود است.

از اشاره‌ای كه شاعر در آخرین بیت آن به اثر دیگرش، برزونامه می‌كند، معلوم می‌شود كه این دو اثر از یك شاعر است.

‌<ref>دانش‌آموز، حبیبه، ‌ج6، ص9-8</ref>.