سیاه قلم: احوال و آثار استاد علی محمد اصفهانی: تفاوت میان نسخه‌ها

کاشی با قدمت هزاران سال در ایران، دارای ظرفیت‌های مختلف هنری، کاربردی، تاریخی و فرهنگی است که در طی قرن‌ها، این فن شریف و این صنعت کاشانی تکامل یافته و در شهر و دیار پراکنده شده و در خاطره‌ی جمعی ما جای گرفته است. هرکدام از رنگ ها و نقش ها و نشانه‌های تصویری در کاشی‌ها، آیینه‌ی خاطرات گذشته‌ی ما هستند که قرن ها با مفاهیم و مضامین ادبی، تاریخی، اسطوره‌ای و خوشنویسی درهم آمیخته و بخشی از فرهنگ تصویری و تجمسی ما را تشکیل داده‌اند. از این منظر، کاشی‌های هر دوره، بازتابی از گرایش های زیباشناسی و فکری و هنری همان دوره است. در واقع بوم کاشی، آیینه‌ای است که می‌توان در آن، ذوق و سلیقه‌ی مردم و حاکمان را نظاره کرد. دوره‌ی قاجار یکی از مهم‌ترین دوره‌های تاریخ هنر ایران است که تحت تأثیر صنعت عکاسی، چاپ سنگی، روزنامه‌ها و همچنین گسترش روابط با اروپا قرار گرفته است. در این دوره با واردات انواع کالاهای مصرفی، بسیاری از کارگاه‌های سنتی تعطیل شده‌اند؛ اما بازار کاشی نه تنها کساد نشده، بلکه به عنون یک پدیده‌یجذاب و لوکس به شدت مورد اقبال خاص و عام قرار گرفته و علاوه بر کارکردهای ساختمانی، به عنوان یک بوم نقاشی نیز مورد استقبال سیاحان، درباریان و حاکمان واقع شده است. توسعه‌ی شهر تهران در سال 1284 ق موجب ساخت و ساز ابنیه‌ی جدید، به ویژه عمارت‌های درباری شد؛ از این رو، کاشی به عنوان ماده‌ای محکم و جذاب، بیش از پیش مورد اقبال و استفاده قرار گرفت. این امر هنرمندان مختلفی از جمله استاد [[علی محمد اصفهانی]] را به تهران کشاند. وی در سال 1301 ق به توصیه‌ی مرداک اسمیت، به تهران عزیمت کرد و در جنوب دارالخلافه و نزدیک دروازه‌ی شاهزاده عبدالعظیم، اقدام به راه اندازی کارخانه‌ی کاشی سازی نمود. از همین زمان به مدت ده سال، این کارخانه مرکز تولید با کیفیت‌ترین کاشی‌ها و در واقع مهم‌ترین مرکز کاشی‌های پایتخت گردید. علی محمد استادی خلاق بود و در طراحی، نقاشی معماری و کاشی سازی تبحری مثال زدنی داشت. از این رو به سرعت مشهور شد و هنرمندان دیگر نیز همکار و همراه او شدند.