واج‌شناسی شاهنامه: پژوهشی در خوانش واژگان شاهنامه: تفاوت میان نسخه‌ها

یکی از بایسته ترین خویشکاری های پژوهش متن شاهنامه، تعیین خوانش واژه های آن است، بدان گونه که خود سراینده می خواند. رسیدن بدین هدف، به علت نداشتن متون مشکول از زمان و زیستگاه سراینده، دقیقا انجام پذیر نیست، ولی باید کوشید تا با بهره گیری از همه ی منابع موجود، خوانش احتمالی سراینده را که در مواردی خوانش حتمی او و در مواردی خوانش نزدیگ به زمان او خواهد بود، تعیین نمود. منابع موجود را می توان به دو بخش تقسیم کرد: 1- متون کهن؛ 2- بررسی های کنونی. از متون کهن نخست باید از متون پارسی میانه و پهلوی اشکانی و پارتی مانوی نام برد. دیگر از چند متن فارسی از سده ی پنجم هجری که در آن ها برخی واژه ها حرکت گذاری شده اند. آنچه از این متون تاکنون به دست آمده که کتابت آن ها از سده ی پنجم هجری است، پنج اثر زیر است: