آیات مثنوی معنوی: تفاوت میان نسخه‌ها

{{جعبه اطلاعات کتاب

| تصویر =NURkar3.jpg

[[محمدی وایقانی، کاظم|کاظم محمّدی]] (نویسنده)

| زبان =فارسی

| کد کنگره =‏ 11آ/5299 PIR

| موضوع =مثنوی – قرآن.  

| مکان نشر =ایران ـ کرج

| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE0000AUTOMATIONCODE

| چاپ =1

| کتابخانۀ دیجیتال نور =0000

| کتابخوان همراه نور =

| پس از =

| پیش از =

'''آیات مثنوی معنوی''' تألیف [[محمدی وایقانی، کاظم|کاظم محمّدی]] می‌باشد و مشتمل است بر آیات قرآن که در شش دفتر [[مثنوی معنوی]] اثر جاودانه‌ی [[مولوی، جلال‌الدین محمد|مولوی]] به طور پراکنده وجود دارد که توسّط مؤلّف، [[محمدی وایقانی، کاظم|کاظم محمّدی]] تجمیع، تنظیم و ترتیب شده است. قابل ذکر است که نویسنده‌ی کتاب در خصوص مولوی شناسی و مثنوی پژوهی کارهای دیگری هم دارد که نشان از روش تخصّصی او در دنبال کردن این موضوع است، به مانند: [[مثنوی معنوی (مصحح محمدی)|تصحیح مثنوی معنوی]]، [[مصحف خاموشان]] تمام آیات قرآن در [[کلیات شمس تبریزی|دیوان کبیر]] یا همان [[کلیات شمس تبریزی|کلّیّات شمس تبریزی]]، [[چنین گفت پیغمبر]] و نهایتاً کتاب [[پرتو ساقی، جامع احادیث مثنوی]] در شش جلد که تا به امروز در این زمینه وسیع‌ترین نوشتار قابل توجّه است.

کتاب مقدّمه‌ای کوتاه در هشت صفحه دارد که زمینه‌ی بحث را از منظر [[مولوی، جلال‌الدین محمد|مولانا]] و احیانا دیگر عارفان به مانند [[سنایی، مجدود بن آدم|حکیم سنایی غزنوی]] که به نوعی آغازگر شعر عرفانی و صوفیانه است برای مخاطبان خود تمهید می‌کند. مؤلّف محترم در بخشی از این مقدّمه می‌نویسد: «قرآن به عنوان وحی الهی و کتاب آسمانی که تردیدی در آن نیست عالی‌ترین مأخذ برای اهل سلوک و عرفان است. کتابی که اسرار هستی در آن به تمامی وجود دارد و چیزی نیست که در آن نیست، هر چه که هست از «رطب» و «یابس» در آن نهان و برخی هم آشکار است و این برای اهل عرفان نیز به تمامی هویدا و قابل پذیرش است <ref>مقدمه، ص 11</ref>.  

[[مولوی، جلال‌الدین محمد|مولانا]] چنانکه مؤلّف کتاب می‌گوید به وجود «راسخان در علم» به عنوان کسانی که تأویل آیات قرآن را می‌دانند باور دارد و بیتی هم در این باره از قول او در مثنوی می‌آورد <ref>مقدمه، ص 14</ref>.

غیر از مقدّمه که مختصر ولی گویاست، اصل کتاب مربوط می‌شود به اشعار قرآنیِ [[مولوی، جلال‌الدین محمد|مولانا]] و آیات قرآن که در متن شش دفتر مثنوی به وفور وجود دارد.کاری که در این کتاب چشمگیر است و ظاهراً برای نخستین بار دیده و مشاهده می‌شود آن است که ابیات قرآنی مثنوی را نه به طریق دفاتر ششگانه‌ی مثنوی، بلکه بر اساس صورتبندی قرآن نوشته و منتشر کرده است. بدین معنا که از سوره‌ی حمد آغاز کرده و تا سوره‌ی ناس را طبق فرم فعلیِ قرآن مرتّب نموده است و این کاری خاص و مهم است که مؤلّف برای نخستین بار به این توفیق دست یافته است. تنها سوره ای که در این یکصد و چهارده سوره بدان اشاره نشده فقط سوره‌ی هشتاد و هشتم است که «غاشیه» نام دارد. این عدم حضور هم از بابت الفاظ آن است ورنه از لحاظ معنایی ابیاتی وجود دارد که می‌تواند ترجمان آن آیات یا الفاظ به طور پیوسته باشد.

مقدّمه‌ی کتاب با اختصاری که دارد شمایی از دید مؤلّف به قرآن و نیز دیدگاه عرفانی [[مولوی، جلال‌الدین محمد|مولانا]] را به نمایش در آورده است. در همین مقدّمه اشاراتی به وحیانی بودن، جامعیّت قرآن، وجود ظاهر و باطن، آیات محکم و متشابه و تأویل پذیر بودن آیات متشابه و این که راسخان بر این امر توانا هستند، این که قرآن افراد را در چند موضع به تحدّی و مباره‌ی فکری و فرهنگی دعوت کرده وجود دارد. نویسنده همسو با [[مولوی، جلال‌الدین محمد|مولانا]] نگرشی خاص به قرآن را مدّ نظر قرار می‌دهد و ابیاتی را از قول [[مولوی، جلال‌الدین محمد|مولانا]] در مثنوی شاهد می‌آورد که قرآن را باید در سلوک انبیاء الهی مدّ نظر قرار داد. به زعم [[مولوی، جلال‌الدین محمد|مولانا]] در این مقدّمه: <ref>مقدمه، ص 14</ref>.

{{شعر}}