۱۰۶٬۳۳۱
ویرایش
اتینگهاوزن، ریچارد: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - 'می توان' به 'می‌توان'
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'می پردازد' به 'می‌پردازد') |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'می توان' به 'می‌توان') |
||
| خط ۶۲: | خط ۶۲: | ||
==نشان«لیاقت»== | ==نشان«لیاقت»== | ||
اتینگهاوزن به رغم بیماری شدید، در پژوهش بسیار پركار و كوشا بود . گرابار می گوید؛ به سختی | اتینگهاوزن به رغم بیماری شدید، در پژوهش بسیار پركار و كوشا بود . گرابار می گوید؛ به سختی می‌توان موزه یا دانشگاهی را در آمریكا و كانادا یافت كه اتینگهاوزن در آنجا سخن رانی نكرده باشد. وی به افتخارات بسیاری دست یافت، اما نشان«لیاقت» كه در ۱۹۷۶ م از سوی دولت آلمان به او داده شد، بیش از هر چیز مایۀ خشنودی خاطر وی گردید. | ||
| خط ۷۳: | خط ۷۳: | ||
==هنر اسلامی، مسئولیت‌ها== | ==هنر اسلامی، مسئولیت‌ها== | ||
در بسیاری از تحقیقات مربوط به هنر اسلامی به آثار اتینگهاوزن استناد شده است. اهتمام وی به گردآوری آثار هنری كه ابزار تحقیق در این رشته است، به معرفی هنر اسلامی منجر شد و آثار موجود در موزه ها گواه این تلاش است. هر چند اتینگهاوزن در این تلاش ادامه دهندۀ روش زاره و كونل بود، اما | در بسیاری از تحقیقات مربوط به هنر اسلامی به آثار اتینگهاوزن استناد شده است. اهتمام وی به گردآوری آثار هنری كه ابزار تحقیق در این رشته است، به معرفی هنر اسلامی منجر شد و آثار موجود در موزه ها گواه این تلاش است. هر چند اتینگهاوزن در این تلاش ادامه دهندۀ روش زاره و كونل بود، اما می‌توان گفت كه وی به بررسی تطبیقی آثار هنر اسلامی اهتمام داشته است. | ||
اتینگهاوزن در سال‌های ۱۹۳۱ تا ۱۹۳۳ م معاون بخش اسلامی موزۀ دولتی برلین، در ۱۹۳۴-۱۹۳۷ م عضو مؤسسه آمریكایی هنر و باستان شناسی ایران. در ۱۹۳۷-۱۹۳۸ م دانشیار هنرهای اسلامی انستیتوی هنرهای زیبای دانشگاه نیویورك در ۱۹۳۸ –۱۹۵۴ م سردبیر ونویسندۀ مجلۀ» هنر اسلامی«، در ۱۹۴۴-۱۹۶۷ م موزه دار بخش هنر خاور نزدیك در گالری هنری فریر واشینگتن، در ۱۹۴۷-۱۹۵۰ م عضو كمیتۀ آمریكایی تحقیقات خاور نزدیك، در ۱۹۴۸ م استاد هنرهای اسلامی در دانشگاه میشیگان، ۱۹۵۴م نمایندۀ انستیتوی اسمیت سونین در جشن هزارۀ ابن سینا و از ۱۹۶۰ تا ۱۹۶۷ م استادیار انستیتوی هنرهای اسلامی دانشگاه نیویورك بود. به هنگام مرگ نیز ریاست مشاورین بخش اسلامی موزۀ‌هنری متروپولیتن و استادی كرسی هاگپو كوركیان در انستیتوی هنرهای زیبای دانشگاه نیویورك را بر عهده داشت . وی همچنین عوض آكادمی مكتوبات و ادبیات، آكادمی بریتانیا، انستیتوی باستان شناسی آلمان، آكادمی آمریكایی هنرها و علوم، آكادمی باواریا انستیتوی مصر و انجمن فلسفۀ آمریكا و مدیر» مجلۀ «هنر شرقی بود. | اتینگهاوزن در سال‌های ۱۹۳۱ تا ۱۹۳۳ م معاون بخش اسلامی موزۀ دولتی برلین، در ۱۹۳۴-۱۹۳۷ م عضو مؤسسه آمریكایی هنر و باستان شناسی ایران. در ۱۹۳۷-۱۹۳۸ م دانشیار هنرهای اسلامی انستیتوی هنرهای زیبای دانشگاه نیویورك در ۱۹۳۸ –۱۹۵۴ م سردبیر ونویسندۀ مجلۀ» هنر اسلامی«، در ۱۹۴۴-۱۹۶۷ م موزه دار بخش هنر خاور نزدیك در گالری هنری فریر واشینگتن، در ۱۹۴۷-۱۹۵۰ م عضو كمیتۀ آمریكایی تحقیقات خاور نزدیك، در ۱۹۴۸ م استاد هنرهای اسلامی در دانشگاه میشیگان، ۱۹۵۴م نمایندۀ انستیتوی اسمیت سونین در جشن هزارۀ ابن سینا و از ۱۹۶۰ تا ۱۹۶۷ م استادیار انستیتوی هنرهای اسلامی دانشگاه نیویورك بود. به هنگام مرگ نیز ریاست مشاورین بخش اسلامی موزۀ‌هنری متروپولیتن و استادی كرسی هاگپو كوركیان در انستیتوی هنرهای زیبای دانشگاه نیویورك را بر عهده داشت . وی همچنین عوض آكادمی مكتوبات و ادبیات، آكادمی بریتانیا، انستیتوی باستان شناسی آلمان، آكادمی آمریكایی هنرها و علوم، آكادمی باواریا انستیتوی مصر و انجمن فلسفۀ آمریكا و مدیر» مجلۀ «هنر شرقی بود. | ||