المنهاج السوي في ترجمة الإمام النووي: تفاوت میان نسخه‌ها

| پدیدآوران =  

[[سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌‌بکر]] (نويسنده)

|زبان

| زبان = عربی

| پیش از =  

}}

[[سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌بکر|سیوطی]] (که بیشتر نقل قول‌ها را از «[[شیخ ابن عطار]]» شاگرد و ترجمه‌نویس [[نووی، یحیی بن شرف|نووی]] بازگو نموده است)<ref>ر.ک: همان</ref>‏، کتابش را با بحث‌هایی درباره نسَب و فضیلت‌های برجسته [[نووی، یحیی بن شرف|نووی]] و ستایشی که «سُبکی»، «ابن فضل‌الله» و «ابن عطار» از او نموده‌اند، آغاز می‌کند<ref>ر.ک: متن کتاب، ص30-25</ref>‏. او سپس، نگاهی به نخستین دوره از زندگی [[نووی، یحیی بن شرف|نووی]] می‌افکند و از دوران کودکی و جوانی، اشتغالات علمی (آموختن 12 درس در روز)، حج‌ گزاردن، شیفتگی به علم طب و برخوردی که با ابلیس داشته است، سخن می‌گوید<ref>ر.ک: همان، ص36-30</ref>‏. او به استادان [[نووی، یحیی بن شرف|نووی]] در فقه، زبان عربی، حدیث و علوم دیگر می‌پردازد و به رعایت شدید وقت، نویسندگی، ریاضت نفس و کرامت‌هایی که از وی نقل شده است و نیز به تولیتی که در «مشیخه دارالحدیث اشرفیه» داشته است، اشاره می‌کند<ref>ر.ک: همان، ص51-37</ref>‏.

[[سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌بکر|سیوطی]] نامه‌نگاری‌هایی را که نووی با «ملک ظاهر» داشته و از او رعایت حال مردم و عالمان را درخواست کرده است، می‌آورد. او سپس، از روزهای پایانی عمر نووی می‌نویسد و شعرهایی را که در رثایش سروده‌اند، درج می‌کند. [[سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌بکر|سیوطی]] پنج فائده را به پایان کتابش ملحق می‌کند و در آن‌ها [[نووی، یحیی بن شرف|نووی]] را در رأس عالمان قرن هفتم می‌نشاند؛ استادان او را برمی‌شمرد؛ به نسب او اشاره می‌کند؛ از زادگاه او می‌گوید و پدرش را می‌شناساند<ref>ر.ک: همان، ص103-65</ref>‏.

==پانویس ==