پرش به محتوا

الگو:صفحهٔ اصلی/مقالهٔ برگزیده دوم: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
[[پرونده:NUR00199.jpg|بی‌قاب|چپ|شرف‌الدین، سید عبدالحسین|175px]]
[[پرونده:NUR20429.jpg|بی‌قاب|چپ|نجفی، محسن علی|175px]]


'''سید عبدالحسین شرف‌الدین''' (1290-1377ق)، فقیه، مجتهد، اصولی، ادیب، محدث، مدافع تقریب مذاهب، نویسنده کتاب مشهور [[المراجعات]] در دفاع از عقاید تشیع
'''محسن علی نجفی''' (1320 - 1402ش)،مترجم، مفسر برجسته قرآن پاکستان، بنیان‌گذار مدارس اهل‌بیت علیهم‌السلام و جامعة الکوثر، صاحب [[الکوثر في تفسير القرآن]]  


شرف‌الدین، به‌مثابه عالمی آگاه به زمان، روشن‌بین و آشنا به حقایق اصیل مکتب آسمانی اسلام، از روزگار جوانی، از اوضاع نابسامان و آشفته آن روز جوامع اسلامی و اختلافات بیهوده و تأسف‌بار مسلمانان رنج می‌برد. او نه‌تنها به اصلاح و سازندگی جوامع شیعی می‌اندیشید، بلکه از آغاز اقدام‌های اجتماعی و دینی خود، در اندیشه اصلاح و عزت‌بخشی به همه ممالک اسلامی و ایجاد اتحاد و برادری در بین فرقه‌های مختلف مسلمانان بود. وی نیم قرن تمام با همه توان علمی و معنوی‌اش و با قلم، بیان و عمل صادقانه‌اش، در متحد ساختن امت محمد(ص) کوشید و از هیچ سعی و تلاشی دریغ نورزید.
آموزش‌های ابتدایی دینی را نزد پدرش مولانا حسین جان (متوفی1374ق) فرا گرفت. و بعد از وفات وی خدمت یكی از علمای معروف دینی بلتستان به نام مولانا سید احمد موسوی رفت.


نخستین گام بلند و سنگین وی در راه وحدت امت اسلامی، تألیف کتاب گران‌قدر «[[الفصول المهمة في تأليف الأمة|الفصول المهمة فی تألیف الأمة]]» بود که در سال 1327ق، در شهر صور به زیور طبع درآمد.  
او در سال 1382ق، به مدرسۀ مشارع‌العلوم حیدرآباد سند، وارد شد. بعد از یکسال به دارالعلوم جعفریه خوشاب رفت، و از محضر شیخ محمد حسین، مدرس اعلای جامعة المعصومین سرهوپوره فیصل‌آباد كسب فیض نمود.  


دست تقدیر، شرف‌الدین را با مفتی بزرگ و استاد معروف دانشگاه الأزهر، شیخ سلیم بشری مالکی، آشنا کرد. ثمره این آشنایی علمی و مذهبی، مباحثات و مکاتبات شورانگیز و شگفتی‌زایی بود که در تاریخ اسلام می‌تواند در راه اتحاد ملل مسلمان و دست یافتن به حقایق و وقایع تاریخ، سرمشق عالمان و متفکران مسلمان باشد.
دو سال بعد به جامعة المنتظر لاهور رفت و علاوه بر دیگر علما از محضر [[سید صفدر حسین نجفی]] كسب فیض كرد.  


بیست و پنج سال بعد از آن واقعه، در سال 1355ق، شرف‌الدین مجموعه مکاتبات خود و شیخ سلیم را که 112 نامه بود، به‌همراه مقدمه‌ای روشنگر، به‌صورت کتابی با نام «[[المراجعات]]»، در شهر صیدا به چاپ رساند.<span id="mp-more">[[شرف‌الدین، سید عبدالحسین|'''ادامه ...''']]</span>
در سال 1387م، مطابق با 1969م، راهی نجف اشرف شد، و از اساتید ایشان می‌توان  [[خویی، سید ابوالقاسم|آیت‌الله سید ابوالقاسم خویی]] و [[صدر، سید محمدباقر|آیت‌الله سید شهید محمدباقر صدر]] را نام برد.
 
ایشان بعد از اقامت هشت سال در نجف اشرف در سال 1974م، به پاكستان بازگشت و اسلام‌آباد را محل سكونت خود قرار داد، و مدرسه‌ای به نام جامعة اهل‌البیت علیهم‌السلام بنا كرد، و از سال 1979 م، در همان مدرسه ماهنامه‌ای به نام الزهراء را منتشر نمود.
 
سرانجام در روز سه شنبه 19 دی ماه 1402ش برابر با 26 جمادی الثانی 1445(9 ژانویه سال در 2024م) دراسلام آباد پاکستان درگذشت، مراسم تشییع ایشان در روز چهارشنبه در جامعه امام صادق اسلام آباد انجام شد، محمد حسن جعفری امام جمعه سکردو بر پیکر آن عالم وارسته نماز خواند و سپس در جامعة الکوثر اسلام آباد پاکستان به خاک سپرده شد.<span id="mp-more">[[نجفی، محسن علی|'''ادامه ...''']]</span>