سلیمی جرونی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''جرونی سلیمی''' (حدود 820- زنده در 880ق) از شاعران مثنوی‌سرای قرن نهم هجری، از پیروان نظامی گنجوی و سراینده مثنوی «شیرین و فرهاد» است.

سلیمی، یکی از گویندگان قرن نهم هجری و از پیروان نظامی است که در بندر جرون (بندر عباس) می‌زیسته است. به‌‌رغم تلاش‌های انجام شده، رد پایی از تاریخ ولادت و ایام طفولیت و نوجوانی و به‌طور کلی‌، از زندگی وی به‌دست نیامد و تنها منبع موجود برای یافتن گوشه‌هایی از شرح حال شاعر، مثنوی عاشقانه «شیرین و فرهاد» است<ref>امیدی، ایوب؛ کمالی نهاد، علی‌اکبر، ص355</ref>.

از اشارات سلیمی، چنین برمی‌آید که در ابتدا، در قالب‌های غزل، قطعه و گاهی قصیده طبع‌آزمایی کرده، اما در سی سالگی، پس از دیدار و تشویق مولا همام‌الدین، به مثنوی‌سرایی روی آورده است و به پیروی از «مخزن الاسرار» نظامی، سرودن «منبع الاطوار» را آغاز کرده است. از این مثنوی، اکنون جز اسمی که چندبار در منظومه «شیرین و فرهاد» تکرار شده، اثری نمانده است.

سلیمی پس از «منبع الاطوار» در سال ٨٨٠ق، به تقلید از «خسرو و شیرین» نظامی، مثنوی «شیرین و فرهاد» را در 3569 بیت سرود.

با آن‌که پایه سخن سلیمی در مثنوی «شیرین و فرهاد» بر روشنی و روانی است، وی از هنروری و زبان‌‌آوری نیز دوری نجسته است؛ اما هنروری در سروده او، آن‌چنان نیست که سخن را دشوار و دیریاب کند. شاعر گاهی با استفاده از عناصر طبیعی ویژه جنوب همچون نخل، رطب و خرما تصاویر دلنشینی خلق کرده و هرجا فرصت یافته، به طرح مسائل اخلاقی و عرفانی پرداخته است و به این وسیله، عشق زمینی را با لطائف عشق عرفانی پیوند زده است‌.