ديوان اشعار قاضی سعيد قمی: تفاوت میان نسخه‌ها

ديوان اشعار قاضی سعيد قمی (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۵۹

۳۰۲ بایت اضافه‌شده ، ‏۲ ژانویهٔ ۲۰۲۴

بدون خلاصۀ ویرایش

Hbaghizadeh

دیوان‌سالاران، مدیران

۱۴۵٬۰۰۳

ویرایش

@@ خط ۲۵: / خط ۲۵: @@
 | پیش از =
 }}
-'''دیوان اشعار قاضی سعید قمی'''، مجموعه اشعار قاضی محمد، ملقب به سعید قمی، معروف به مفید (1049- زنده تا 1107ق) است که با تحقیق [[امیری فیروزکوهی، امیربانو (مصفا)|امیربانو کریمی]] منتشر شده است.
+'''دیوان اشعار قاضی سعید قمی'''، مجموعه اشعار قاضی محمد، ملقب به [[قاضی سعید قمی، محمدسعید بن محمدمفید|سعید قمی]]، معروف به مفید (1049- زنده تا 1107ق) است که با تحقیق [[امیری فیروزکوهی، امیربانو (مصفا)|امیربانو کریمی]] منتشر شده است.
-قاضی سعید در دوران صفویه می‌زیسته و بااینکه شکل غالب شعر در عصر صفوی غزل است، اما اغلب دیوان‌های آن دوران، به نسبت یک‌سوم یا کمتر، شماری قصیده و قطعه نیز دارند. در دیوان حاضر نیز، جز غزل‌ها، فقط یک قصیده تمام که موضوعش پند و اعتبار است، همراه با اصطلاحات فلسفی و عرفانی، به سیاق سنایی، در تشویق به ترک تن و علقه‌های مادی، با گریز به مدح رسول(ص) و حضرت امیر(ع) و شریعت نوشته دارد که از لحاظ قوت لفظ و ترکیب متوسط و معمولی است. قصیده دیگری نیز در دیوان وجود دارد در مدح مولای متقیان که چند بیت آن، در مدح شاه عباس ثانی است و متعلق به دوران جوانی شاعر<ref>ر.ک: مقدمه، ص26</ref>.
+[[قاضی سعید قمی، محمدسعید بن محمدمفید|قاضی سعید]] در دوران صفویه می‌زیسته و بااینکه شکل غالب شعر در عصر صفوی غزل است، اما اغلب دیوان‌های آن دوران، به نسبت یک‌سوم یا کمتر، شماری قصیده و قطعه نیز دارند. در دیوان حاضر نیز، جز غزل‌ها، فقط یک قصیده تمام که موضوعش پند و اعتبار است، همراه با اصطلاحات فلسفی و عرفانی، به سیاق سنایی، در تشویق به ترک تن و علقه‌های مادی، با گریز به مدح رسول(ص) و [[امام علی علیه‌السلام|حضرت امیر(ع)]] و شریعت نوشته دارد که از لحاظ قوت لفظ و ترکیب متوسط و معمولی است. قصیده دیگری نیز در دیوان وجود دارد در مدح [[امام علی علیه‌السلام|مولای متقیان(ع)]] که چند بیت آن، در مدح شاه عباس ثانی است و متعلق به دوران جوانی شاعر<ref>ر.ک: مقدمه، ص26</ref>.
-همچنین در این دیوان، چهار قطعه وجود دارد، خطاب به فیاض، استاد قاضی سعید که از نظر لفظ و معنی و قوت شاعری، بسیار خوب است، همراه با بیست بیت از یک مثنوی ناقص که «وصف باغ شاهی است» و چهارده رباعی<ref>ر.ک: همان</ref>.
+همچنین در این دیوان، چهار قطعه وجود دارد، خطاب به فیاض، استاد [[قاضی سعید قمی، محمدسعید بن محمدمفید|قاضی سعید]] که از نظر لفظ و معنی و قوت شاعری، بسیار خوب است، همراه با بیست بیت از یک مثنوی ناقص که «وصف باغ شاهی است» و چهارده رباعی<ref>ر.ک: همان</ref>.
 غزل‌های دیوان، اغلب در حسب حال و عشق و پند و اعتبار، با رنگ و ذوق عرفانی، سروده شده است و شیوه‌ای متوسط میان عراقی و اصفهانی دارد. هرجا روان و فصیح است، رنگ عراقی به خود می‌گیرد و چون به مضمون‌بندی و نوآوری و معنی‌طرازی میل می‌کند، گاهی معنی نارسا است و این بلای جان آن دسته از شاعران سبک هندی است که از جهت ذوق و استعداد شاعری، متوسط هستند و نبوغ امثال صائب را ندارند<ref>ر.ک: همان، ص26-27</ref>.