پرش به محتوا

مناجات فرزانگان: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۲۵: خط ۲۵:
| پیش از =
| پیش از =
}}
}}
'''مناجات فرزانگان'''  تألیف منوچهر سالور، این مجموعه، برگزیده‌ای است از نیایش‌های منظوم و منثور که به قلم عالمان بزرگ شیعه از قرن هفتم تاکنون، ایراد شده است، مانند مناجات‌نامه شارح شهاب‌الاخبار، مناجات‌نامه مولی محمّد رفیع خراسانی، مناجات‌نامه ملا محمّدباقر سبزواری و مناجات‌نامه آیت‌الله طباطبایی یزدی.  
'''مناجات فرزانگان'''  تألیف [[سالور، منوچهر|منوچهر سالور]]، این مجموعه، برگزیده‌ای است از نیایش‌های منظوم و منثور که به قلم عالمان بزرگ شیعه از قرن هفتم تاکنون، ایراد شده است، مانند مناجات‌نامه شارح شهاب‌الاخبار، مناجات‌نامه مولی محمّد رفیع خراسانی، مناجات‌نامه ملا محمّدباقر سبزواری و مناجات‌نامه آیت‌الله طباطبایی یزدی.  


در ابتدای هر بخش، شرح حال کوتاهی از گوینده مناجات آمده و سپس متن مناجات‌نامه چاپ شده است.
در ابتدای هر بخش، شرح حال کوتاهی از گوینده مناجات آمده و سپس متن مناجات‌نامه چاپ شده است.
خط ۳۱: خط ۳۱:
مؤلف در مقدمه، انگيزۀ حود را از تألیف این اثر، آشنا ساختن فارسی زبانان به نیایش‌های شورانگیز عالمان دانسته است:
مؤلف در مقدمه، انگيزۀ حود را از تألیف این اثر، آشنا ساختن فارسی زبانان به نیایش‌های شورانگیز عالمان دانسته است:


«شیعیانی که عرب زبان هستند يا بر زبانِ عربی تسلط کامل دارند، از متن مناجات‌های دل‌نشین و پیشوایان اسلام، بهره‌مند و از عبارات جذاب و روح‌نواز آنها حداکثر استفاده را می‌کنند. اما فارسی‌زبانان، گرچه متون دعاها و مناجات‌های رهبران حود را در حال و هوایی روحانی می‌حوانند،
«شیعیانی که عرب زبان هستند يا بر زبانِ عربی تسلط کامل دارند، از متن مناجات‌های دل‌نشین و پیشوایان اسلام، بهره‌مند و از عبارات جذاب و روح‌نواز آنها حداکثر استفاده را می‌کنند. اما فارسی‌زبانان، گرچه متون دعاها و مناجات‌های رهبران حود را در حال و هوایی روحانی می‌حوانند، ولی اکثریت آنان از مضامین و محتوای پربار آن، چندان لذت نمی‌برند و به جهت و بزرگانِ شیعه، مناجات‌هایی به زبان شیرین فارسی در قالبِ نثر و نظم سروده و در اختیار مردم قرار داده‌اند.» (ص ۷)<ref>باقریان موحد، سید رضا، ص265-266</ref>
ولی اکثریت آنان از مضامین و محتوای پربار آن، چندان لذت نمی‌برند و به جهت و بزرگانِ شیعه، مناجات‌هایی به زبان شیرین فارسی در قالبِ نثر و نظم سروده و در اختیار مردم قرار داده‌اند.» (ص ۷)<ref>باقریان موحد، سید رضا، ص265-266</ref>